slechte mama

[maxime]

Hallo,

in Juli 2005 hebben we onze adoptiedochter (nu 9 jaar) mogen verwelkomen in ons gezinnetje.
Aanvankelijk ging alles goed : lief, supersnel aanpassen, de taal leren, goede resultaten op school, ... allemaal heel mooi. Na verloop van tijd (november 2005) begon ik (vooral ik) problemen te krijgen met haar gedrag. Gelijk waar ik mijn beklag deed, kreeg ik te horen dat het enkel bij mij was. De papa was die periode ook veel uithuizig wegens weel werk. Pas na 1 jaar (zomer 2006) begon ook mijn man hiervan problemen te ondervinden en trokken we aan de alarmbel.
In oktober kon onze dochter opgenomen worden voor een observatie in de kinderpsychiatrie. Diagnose : reactieve hechtingsstoornis.
Nu krijgen we de volgende doorverwijzing : gewoon naar school met extra huiswerkbegeleiding op school + op therapie bij het CGG in de buurt.
Maar... ik zie dit niet zitten. Ik denk het niet meer aan te kunnen dat onze dochter elke dag thuis zal zijn. Ze heeft mij al zo diep gekwetst en mentaal gekraakt. Alles heb ik er voor opgegeven (mijn werk, hobby's, vrije tijd, ... en heb er niets dan ellende voor terug gekregen)
Ik ben bang dat dit opnieuw zal beginnen. Het liefste zou ik hebben dat ze naar een internaat (gewoon onderwijs) gaat. Dan zijn de weekends draaglijk en kunnen we er het beste van maken, zoals het nu al 6 weken aan de gang is met de observatie.
Ben ik nu een slechte mama? Ben ik zo'n onmens? Want ik voel mij hierover enorm schuldig, verwijt het mezelf constant.

Zijn er ouders die hun kind thuis opvoeden en hirover willen spreken?
Zijn er ouders die ook gekozen hebben voor internaat? Hoe verloopt dit?

Alvast bedankt voor uw reactie.

Een radeloze mama.

[roos]

hallo,

Je korte verhaal doet me wel weer aan het denken zetten (ben bezig met onderzoek naar ouder-kind interactie , adoptie en gewerkt met mensen met een persoonlijkheidsstoornis).
Vooraleerst kan ik en denk ik niemand die jou niet goed kent oordelen of je een goede of slechte mama bent. Ik geloof zeker dat je met een zeer positieve houding en vol verwachtingen je kind adopteerde. Maar stel me wel enkele vragen, hadden jullie op voorhand geen informatie ontvangen over mogelijke 'problemen' en advies in verband met het adopteren van zou een oud kind? Hebben jullie daar geen steun voor gehad? Want ik kan me voorstellen dat een kind die al 9 jaar ergens anders heeft geleefd het niet echt gemakkelijk heeft om zich aan te 'passen'. U schrijft dat in het begin alles goed ging, ...misschien te goed voor een kind dat net een enorm trauma heeft moeten meemaken.
Hoe heeft ze u mentaal gekraakt? Door u te beledigen? Door u fysiek aan te vallen? Door dingen stuk te slaan? Door voortdurend ....U zegt alles voor haar opgegeven te hebben en ellende hebt teruggekregen...Misschien net dat je mentaal gekraakt bent doordat je je eigen identiteit (je eigen bezigheden, je hobbies,..) hebt weggecijferd. Waardoor je in een viceuze cirkel komt. Ik verduidelijk. Terwijl je net psychisch goed in je schoenen moet staan , heb je je psychisch weggecijferd (wel met goede bedoelingen he) waardoor elke slag van haar harder aankomt en waardoor zij waarschijnlijk steeds harder zal slaan. Dus ik denk dat het zeker goed voor jou is om alles terug op te nemen en ondersteuning voor jezelf te zoeken bij een vriendin, psychiater, psycholoog,...of wie dan ook.
Nu over het internaat. Kijk, het grootse 'probleem' bij veel adoptiekinderen is de 'angst voor afgestaan te worden' . Dus internaat kan inderdaad wel in de week rust geven voor jou, maar ik denk dat de band tussen jullie twee er niet zal op verbeteren. Fundamenteel toch niet. Elkaar wat ruimte geven kan op zich oppervlakkige postieve gevolgen geven maar op lange termijn...vrees ik ervoor.
Ik denk dat het kind vooral de boodschap krijgt 'kijk je gedraagt je niet goed dus je moet op internaat'. Met die boodschap zal zij zich nog meer afsluiten en slecht gedrag gaan vertonen. Ook al zal zij dat niet zeggen tegen jou, want daar is ze waarschijnljik te angstig voor.
Ik denk dat de zaak wel veranderd wanneer je met haar eerst de zaken duidelijk bespreekt en haar ondanks haar moeilijk gedrag duidelijk maakt dat je 'onvoorwaardelijk van haar houdt'.
Want indien zij dit kan geloven , denk ik dat stilaan de problemen zullen opgelost worden. Met op internaat gaan op zich niets mis mee ; leuke vrienden ontmoeten,...
Misschien zal de hechting nooit optimaal worden maar het is belangrijk dat jij en je man beseffen dat je een onvoorwaardelijk engagement bent aangegaan...


Ik hoop dat dit niet te zwaar aankomt, maar ik heb al veel gezinnen ontmoet met een gelijkaardige situatie en op deze manier toch vooruitgang geboekt.
adoptietrefpunt .nl op die site kan je misschien ook wat hulp vragen.

veel succes voor je familie

PS: wanneer je wat interessante engelstalige literatuur wenst over deze problematiek , schrijf me maar aan.

[Gast]

Sorry hoor, maar dit lijklt me een antwoord van iemand die nooit zelf aan-den-lijve heeft ondervonden wat de problemen in een gezin met zo'n kind kunnen zijn. Daarenboven vinden heel wat hechtingsgestoorden het veeeel beter in een internaat - waar de nestwarmte niet zo heet is - dan thuis in het gezin!

[karolien]

Als moeder denk ik ook dat je het probleem niet oplost door jullie kind naar een internaat te sturen. Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent en dat je moe bent, heel erg moe. Van het vechten en van je gevoel van ondankbaarheid van haar naar jou toe.
Daar zal je zelf mee aan de slag moeten, want als moeder denk ik dat jou emoties niet doorslaggevend zullen moeten zijn in je handelen naar je kind toe.
Heel veel succes ensterkte.

[daantje]

Hallo mama

Ikzelf bij ook een 'slechte' mama van mijn eigen dochter, nu 15 jaar oud. Ze liep ongeveer 1 jaar geleden weg van huis, werd onder de jeugdrechter geplaatst waardoor wij (de ouders) al snel als 'slechte ouders, te controlerende ouders, te veel druk uitoefende ouders' werden bestempeld. Ze werd van de ene instelling naar de andere verplaatst met het recht op thuisbezoek op woensdag namiddag en de weekends. Deze waren iedere keer een hel voor ons (en ons 10 jarig zoontje). Tot wij konden afdwingen dat onze dochter een psychiatrisch onderzoek zou ondergaan (dreigen met advocaat etc.) wat uiteindelijk plaatsvond. De enige raad die ik je wil geven is : geef niet op. Blijf aandringen op professionele hulp want dat heeft zowel zij als jij nodig. Onze dochter is nu sinds augustus opgenomen in kinderpsychiatrie van het ziekenhuis. De relatie is er zeker niet op verbeterd maar wij hebben wel enigszins rust teruggevonden thuis vanuit het oogpunt dat we haar ziekte een plaats geven en wekelijks onder begeleiding een gesprek hebben. Voorlopig wil onze dochter niet naar huis komen en we forceren ook niets. Je hebt absoluut gelijk: een hechtingsgestoord kind kan je volledig ten onder brengen zowel emotioneel als fysiek. Laat dit niet toe. Je bent ook jezelf nog iets verschuldigd. Blijf aandringen op professionele hulp, schakel indien nodig de Jeugdrechter in en toon aan dat het zo niet haalbaar noch leefbaar is anders ga je er echt zelf ook onder door. Heel veel sterkte !
Daantje

[roos]

Gast said:

Sorry hoor, maar dit lijklt me een antwoord van iemand die nooit zelf aan-den-lijve heeft ondervonden wat de problemen in een gezin met zo'n kind kunnen zijn. Daarenboven vinden heel wat hechtingsgestoorden het veeeel beter in een internaat - waar de nestwarmte niet zo heet is - dan thuis in het gezin!

Hallo guest,
Inderdaad ik heb nog nooit zelf aan-den-lijve ondervonden wat problemen in een gezin met een kind zijn. Heb alleen ervaring in de positie van de hulpverlener en onderzoek. Hoewel een nichtje en neefje van me (die ik vaak zag en zie) ook het etiket 'bodemloos' hebben opgeplakt gekregen.
Toch blijf ik bij mijn mening die ik neergeschreven heb op het forum.
Verder nog dit;
Ik geloof zekers dat sommige kinderen liever op internaat zijn. En of dat is omwille van die verminderde nestwarmte?....
En om advocaat van de duivel te spelen,
Het woorgebruik van u: 'zo'n' kind en 'hechtingsgestoorden' denk ik dat niet ten goede zijn voor een kind.
Het woord 'gestoord' is oud taalgebruik en ook vaak beledigend.
Hiervoor refereer ik naar Kragten R.
met vriendelijke groeten.

[papajonathan]

hallo
ik heb zelf een kind van 12 waarvan deze diagnose gesteld werd
Reeds enkjele jaren gaat mijn kind naar een psychologe bij het cgg .
Via het cbjz hebben we geprobeerd om met een dagcentrum ons gezin te ontlasten en begleiding te krijgen i.v.m. het opvoeden .
Voor een korte periode had dit effect maar de problemen werden alsmaar erger .
Het probleem verschoof van thuis naar het centrum .
We hadden besloten om te stoppen met hem naar het dagcentrum te laten gaan omdat de problemen thuis opgelost bleken te zijn en dat de geboden hulpverlening ontoereikend (niet gepast) was.
Hij zei thuis dat hij zich daar slecht bij voelde (onveilig) steeds daarheen te moeten.
Na enkele maanden gestopt te zijn ging het terug achteruit thuis.
Slechte punten op school , liegen ,... .
Mijn zoon beschuldigde me bij zijn voormalige opvoeders in dat centrum van mishandeling.
Zonder mij in te lichten besliste het cbjz hem te plaatsen in een instelling omdat het thuis niet veilig zou zijn .
Heb na overleg mijn zoon terug mogen gaan halen maar hij moet nu bij mijn schoonmoeder verblijven tot na het overleg tussen cgg cbjz clb .
Pijnlijk is echter dat hij niet geslaan werd !
Naar mijn gevoel verklaarde hij dit omdat hij aandachtsproblemen had .
Hij eist immers steeds de aandacht op , en door omstandigheden werd die niet altijd gegeven.
Eens in contact gekomen met zo'n hulpverleners (opvoeders,... )
weet hij gemakkelijk hoe hij aan deze aandacht kan komen .
Door te zeggen dat hij zich slecht en onveilig voelt krijgt hij de aandacht waar hij naar snakt.
Bezint eer je begint met deze soort hulpverlening , het kan zich tegen je keren !!!
Dit is hetgeen ik ervaar tenminste .
Mischien werkt deze aanpak bij iemand anders wel . Wie weet ?
Ik ben momenteel op zoek naar gespecializeerde hulp.
Ik raad je aan dit ook te doen .
Hulpverleners die gepast met deze problemen van ouders en kind omgaan vermijden onnodige kopzorgen en problemen.
Dat is het enige wat bovengenoemde instanties alvast voor mij hebben gedaan.
Vemoedelijk willen ze mijn zoon op internaat laten gaan of plaatsen in een residentiele instelling . De gedachte dat deze oplossing de enigste uitweg of hulp zou zijn die ik daar kan verwachten doen me huiveren .
Kan iemand mij zo een specialist inzake deze materie aanbevelen , liefst regio antwerpen/ kempen .
Dank

[Daan]

Ik las het verhaal en ik dacht eerst even dat ik het zelf geschreven had.
Ik heb ook al zin om even te schreeuwen als er weer zo'n reactie op komt als praat met vrienden, kennisen etc. sjonge!
Zelf vind ik dat als je adviezen hebt aan ons ouder van een hechtings gestoord kind dat je wel eerst wat boeken moet gaan lezen hierover of met deskundigen moet gaan praten.

Aan jou "slechte mama":

ik denk er precies hetzelfde over. Wij zijn hard op zoek om een plek elders te vinden voor onze dochter. We hebben 2 adoptiekids en de oudste is voor ons een niet opvoedbaar kind geworden. Ik vind het juist een goede mama om je niet helemaal zelf gek te laten worden zodat alle andere mensen en kinderen om je heen nog wel veel aan je hebben. Onze dochter is een bodemloze put en zal ook niet meer beter worden dat is de conclusie van ernstig hechtingsgestoorde kinderen.
Zijzelf voelt zich in een groep zoals op school, sport etc. helemaal goed, dus waarom jezelf en het kind kwellen alleen omdat anderen denken dat een kind een moeder nodig heeft.

[Wat Nu?]

Als U een bekwame hulpverlener wenst in het Antwerpse, stuur dan even een mailtje naar Wat Nu? ([e-mail])

[roos]

Daan said:

Ik las het verhaal en ik dacht eerst even dat ik het zelf geschreven had.
Ik heb ook al zin om even te schreeuwen als er weer zo'n reactie op komt als praat met vrienden, kennisen etc. sjonge!
Zelf vind ik dat als je adviezen hebt aan ons ouder van een hechtings gestoord kind dat je wel eerst wat boeken moet gaan lezen hierover of met deskundigen moet gaan praten.


Beste,
Ik wou even reageren omdat ik het was die dat schrijf over vrienden en kennissen enzo.
Ten eerste ben ik afgestudeerd als psycholoog en socioloog en doe ik nu onderzoek en ja mbt hechting. Dus boeken heb ik wel al gelezen hoor.
Ja, ik ben nog jong en heb zelf nog geen kinderen en kan dus niet uit ervaring spreken.
Ik voel in je reactie dan ook veel 'woede en ergenis' en ik denk niet dat wie dan ook zo vooruit geraakt.

[belgitude66]

ons keinzoon van 9 werd gediagnostikeerd met HDND een soort gedragstoornis.
Het gezin ging er aan kapot, en er werd beslist om het kind in een internaat te plaatsen.
Hij is daar 3jaar gebleven en sinds de eerste jaar werd hij verkracht door en andere schoolganger.
Zijn gedragstoornissen zijn niet verholpen!!! in tegendeel, en het gezin is toch uit elkaar door mekaar de situatie te verwijten.
Wees voorzictig met het internaat en geef vooral liefde aan het kind, zelfs is het soms moeilijk met een soortgelijke kind.
een grootvader

[elisabet]

goeiemorgen,

elisabet, 25 en moeder van constantijn, 5, met reactieve hechtingsstoornis.
zelf heb ik deze stoornis ook, wat op latere leeftijd 'borderline' genoemd wordt.
gelukkig functioneer ik nu weleenswaar niet geheel emotioneel normaal, maar toch zo goed als...
constantijn woont thuis en sinds dit jaar gaat ie naar een medisch kleuterdagverblijf.
zelf hebben wij overal achteraan gezeten, onderzoek zelf betaald bij het ambulatorium te leiden, zelf BJZ en Cardea gecontacteerd en vrij snel kregen we hulp en toelichting.
ik moet zeggen dat het opvoeden zeer zeker veel van een ouder vraagt, zeker een ouder zonder stoornis.
-ivm begrijpen en het gegeven dat 'wij' toch een andere taal hanteren-
ik zou contact opnemen met BJZ en Cardea in jouw buurt, die kunnen je helpen.
bovendien is deze strijd niet voor niets, maar is er mogelijkheid tot grotendeels herstel...
ikzelf wil zolang mogelijk mijn zoon thuis hebben na school, maar ik begrijp je gedachtenspinsels over een internaat, want je hele gezin kan 'lijden' onder 1 kind met deze stoornis, doch is wegsturen naar mijn idee geen oplossing, want ze hebben een hechtingsprobleem, maw ze durven niet te vertrouwen, niet veilig te voelen, niet te houden van...uit angst pijn gedaan te worden...
ik ben van mening dat een internaat voor hun gevoel enkel onderstreept dat hun angst gerechtvaardigd is.
ik ben volop bezig met de ideeen zelf het een en ander op papier te zetten over de belevingswereld van iemand met deze stoornis en wil je graag helpen.
mailen kan je op [e-mail]

elisabet.

[elisabet]

nog even,

als ik de reacties lees kan ik niets anders doen dan mijn hoofd schudden bij sommige opmerkingen.
je bent geen slechte moeder, zolang je je druk maakt om het welzijn van je kind en dat doe je... mensen die geen kind hebben en deze stoornis nog toeters, noch blazers kent, kan zich hierover niet uiten.
ik begrijp je weemoed en je vragen, want zoiets is vermoeiend en erg moeilijk.
je kan niemand uitleggen hoe het is een kind op te voeden die niets van waardering, liefde, genegenheid laat zien, of enkel op ongepaste momenten of vreemde manieren.
het is moeilijk de onvoorspelbaarheid van reactie's te negeren of voor lief te nemen.
je sociale leven, je gezin, je slaap...alles lijdt hieronder en ookal heb je als moeder het beste voor en vecht je hard, we zijn allemaal eens doodmoe!
trek je aub niets aan van onwetenden.

[moeder van Ynna]

Beste goede mama,

knap dat je nog zo volhoud. Wij hebben in overleg met jeugdzorg onze bijna 9 jarige adoptiedochter kunnen onderbrengen in een gezinsvervangend tehuis.
pff. wat een opluchting zeg! voor haar, en ons gezin met nog een geadopteerde dochter.

Prof.Dr.Hoksbergen heeft al zo'n 37 boeken over adoptie geschreven, en met hem zijn we persoonlijk in contact. Hij was degene die ons vertelde hoe goed we het allemaal hadden gedaan met onze dochter die ook een reactieve hechtingsstoornis heeft.

Mensen begrijpen de complicaties wel die er kunnen onstaan met adoptie zeggen ze, maar snappen er dus totaal niets van totdat ze het zelf meemaken.
Trek je niets aan van wat ondeskundigen zeggen en de meningen die mensen altijd moeten hebben over een ander hoor. Volg je hart en je verstand, ook al snappen anderen het niet. Dat is dan jammer voor hen.

Onze dochter is al behoorlijk opgeknapt toen ze niet meer in een voor onze maatschappij normaal gezin hoefde te wonen. Soms past iemand van gelijke sekse beter bij je, of trouw je met God, of woon je in een tehuis, internaat etc. ALs je je maar gelukkiger voelt, nu, dat voelt mijn dochter zich zeer zeker.

Moeder van Ynna

[moeder van Ynna]

Mijn verhaal kun je lezen op www.hechtingsstoornis.blogspot.com of in het laatste blad van De Knoop, stichting voor hechtingsstoornissen in Nederland.

Groet,

moeder van Ynna