Post by Wat Nu? on Dec 16, 2005 16:56:11 GMT 1
Wij ontvingen volgende reactie:
Beste,
Deze omschrijving vond ik terug op jullie site: bodemloosheid is een gevolg van affectieve verwaarlozing in het allereerste begin. Voor de meeste onder ons was dat het moment waarop klaarheid kwam, wisten we dat de schuld niet bij ons lag maar moest gezocht worden in dat prille begin van het kind, een begin waarvoor wij geen enkele verantwoordelijkheid hadden, een begin waar wij niets meer konden aan veranderen.
Hier wou ik graag op reageren.
De redenen waarom dit moet gezocht in het prille begin is omdat bij adoptiekinderen het kind wordt weggerukt bij de moeder.
Hulpverleners die jarenlange ervaring hebben met dit onderwerp weten uit ervaring dat een kind behoefte heeft aan de nabijheid van de moeder tot +/- het 2de levensjaar. Deze behoefte dient uit te gaan van het kind, het kind geeft aan welke behoefte het nodig heeft. Een baby huilt om verschillende redenen, deze redenen van huilen worden veelal misbegrepen door de moeder. Het kind voelt zich dan miskend. Er schuilt in ieder van ons een miskend kind in meer of mindere mate.
In onze westerse maatschappij worden kinderen al ‘weggerukt' na 3 maanden (onthaalmoeder e.d.). Afhankelijk van hoe vroeg een kind het verlies van de moeder ervaart hoe meer onaangepast gedrag het zal vertonen op latere leeftijd.
Een ander belangrijk moment waarop de het kind het verlies ervaart, is bij de geboorte. Door de epidurale verdoving (het staat me voor dat in meer dan 50% van de geboortes in België epidurale verdoving wordt gebruikt) wordt de band tussen de moeder en het kind verbroken. Het kind voelt zich dan alleen, in de steek gelaten. Dit soort van ervaringen hebben ver strekkende gevolgen voor het kind op latere leeftijd. Indien de moeder dit begrijpt of wordt bijgestaan door een hulpverlener die dit begrijpt kan er een proces gestart worden van verwerking (traumahuilen). Het is dus niet zo dat deze ervaringen onomkeerbaar zijn. Tijdens dit proces zal de moeder ook geconfronteerd worden met ervaringen van verlies uit haar eigen kindertijd.
Onze maatschappij dient er dringend werk van te maken om deze kennis te verspreiden. Om te vermijden dat er meer zulke ‘ongelukkige' kinderen op de wereld worden gezet. Om te begrijpen dat bvb adoptie een te vermijden scenario is indien mogelijk.
En indien er een kind in nood is dan is het belangrijk voor dat kind dat het adoptie- of pleegouders vindt die begrijpen dat dit kind begrip (genezing) nodig heeft van begrijpende ouders. En geen behoefte hebben aan ouders die ten allen prijs een kind wensen om hun verlies (gebrek aan liefde) uit het verleden te compenseren.
Het is dus van belang er alles aan te proberen te doen dat we in een wereld leven waarin adoptie wordt vermeden indien mogelijk. Want adoptie betekent dat het kind hechtingsproblemen zal vertonen.
Met vriendelijke groeten,
Marc De Cleene
marc.de.cleene@telenet.be
Beste,
Deze omschrijving vond ik terug op jullie site: bodemloosheid is een gevolg van affectieve verwaarlozing in het allereerste begin. Voor de meeste onder ons was dat het moment waarop klaarheid kwam, wisten we dat de schuld niet bij ons lag maar moest gezocht worden in dat prille begin van het kind, een begin waarvoor wij geen enkele verantwoordelijkheid hadden, een begin waar wij niets meer konden aan veranderen.
Hier wou ik graag op reageren.
De redenen waarom dit moet gezocht in het prille begin is omdat bij adoptiekinderen het kind wordt weggerukt bij de moeder.
Hulpverleners die jarenlange ervaring hebben met dit onderwerp weten uit ervaring dat een kind behoefte heeft aan de nabijheid van de moeder tot +/- het 2de levensjaar. Deze behoefte dient uit te gaan van het kind, het kind geeft aan welke behoefte het nodig heeft. Een baby huilt om verschillende redenen, deze redenen van huilen worden veelal misbegrepen door de moeder. Het kind voelt zich dan miskend. Er schuilt in ieder van ons een miskend kind in meer of mindere mate.
In onze westerse maatschappij worden kinderen al ‘weggerukt' na 3 maanden (onthaalmoeder e.d.). Afhankelijk van hoe vroeg een kind het verlies van de moeder ervaart hoe meer onaangepast gedrag het zal vertonen op latere leeftijd.
Een ander belangrijk moment waarop de het kind het verlies ervaart, is bij de geboorte. Door de epidurale verdoving (het staat me voor dat in meer dan 50% van de geboortes in België epidurale verdoving wordt gebruikt) wordt de band tussen de moeder en het kind verbroken. Het kind voelt zich dan alleen, in de steek gelaten. Dit soort van ervaringen hebben ver strekkende gevolgen voor het kind op latere leeftijd. Indien de moeder dit begrijpt of wordt bijgestaan door een hulpverlener die dit begrijpt kan er een proces gestart worden van verwerking (traumahuilen). Het is dus niet zo dat deze ervaringen onomkeerbaar zijn. Tijdens dit proces zal de moeder ook geconfronteerd worden met ervaringen van verlies uit haar eigen kindertijd.
Onze maatschappij dient er dringend werk van te maken om deze kennis te verspreiden. Om te vermijden dat er meer zulke ‘ongelukkige' kinderen op de wereld worden gezet. Om te begrijpen dat bvb adoptie een te vermijden scenario is indien mogelijk.
En indien er een kind in nood is dan is het belangrijk voor dat kind dat het adoptie- of pleegouders vindt die begrijpen dat dit kind begrip (genezing) nodig heeft van begrijpende ouders. En geen behoefte hebben aan ouders die ten allen prijs een kind wensen om hun verlies (gebrek aan liefde) uit het verleden te compenseren.
Het is dus van belang er alles aan te proberen te doen dat we in een wereld leven waarin adoptie wordt vermeden indien mogelijk. Want adoptie betekent dat het kind hechtingsproblemen zal vertonen.
Met vriendelijke groeten,
Marc De Cleene
marc.de.cleene@telenet.be
