|
|
Post by brenda on Jan 30, 2006 11:22:44 GMT 1
Ik ben een tweedejaars studente Sociaal Pedagogische ontwikkeling en ben voor school bezig met het maken van een verslag. Dit verslag gaat over het geven van seksuele voorlichting aan een meisje van 20 met een hechtingsstoornis.
Ik wil met haar allereerst gaan kijken naar vriendschappen en relaties en intimiteit, wat dat in haar ogen betekent etc.
Ik heb al veel informatie gevonden, maar hoopte dat iemand mij nog kan helpen aan informatie over hoe relaties,vriendschappen en intimiteit vaak worden gezien en ervaren voor mensen met een hechtingsstoornis. En wat aandachtspunten moeten zijn in de voorlichting die ik dan zou gaan geven.
En hoe de ontwikkeling verloopt, kijkend naar relaties en vriendschappen en intimiteit?
Wie kan mij verder helpen?
BVD Brenda
|
|
|
|
Post by Gast on Feb 2, 2006 17:28:12 GMT 1
Ik zou er niet aan willen beginnen!
HV
|
|
|
|
Post by Gast on Feb 12, 2006 14:40:29 GMT 1
Vergeet met maar!
Jij wilt hen voorlichting geven!
Je weet niet waaraan je begint. Zij weten het zoveel beter! Intimiteit is éénrichtingsverkeer.Als zij er genot aan hebben is het OK. Het genot van de andere mag je vergeten. Vriendschap kan alleen maar als zij zelf er genot van hebben. Ze zullen niets doen voor een ander.
Allen het IK telt en dan nog HIER en NU!
|
|
|
|
Post by barbara on Feb 20, 2006 2:25:12 GMT 1
hallo Brenda,
ik weet niet of je nog informatie nodig hebt voor je verslag...maar bij deze probeer ik je te helpen:
Ik ben een vrouw van 26 jaar en ik vermoed dat ik een hechtinsstoornis gehad heb van mijn 14 tot mijn 21e : dat klinkt natuurlijk heel gek want wie 'geneest' er nu volledig van een hechtinsstoornis zou je zeggen...awel om een lang verhaal (heel) kort te maken: ik ben een jaar in behandeling geweest (psychoanalyse) en op dat moment voelde ik geen verandering, noch had ik de indruk dat mijn therapeut (er is zelfs nooit een diagnose gesteld geweest, hetgeen eigen is aan de therapie van psychoanalyse) vond dat ik vooruitgang boekte...pas later (heb de behandeling boem bats opgezegd: een teken van mijn geestestoestand denk ik) is hetgeen er in de therapie gezegd geweest is bij mij beginnen 'dagen' dat ik een borderlinestoornis, of toch in ieder geval een stoornis die betrekking had op relaties met anderen, had, ik ben beginnen lezen (niet over borderline zelf per se maar over psychoanalyse van het 'zelf' zoals dat wordt genoemd: Alice Miller oa...dat in hoofdzaak handelt over een tekort aan gevoel voor eigenwaarde, ontstaan in de kindertijd ten gevolge van de noodlijdendheid van de moeder (en/of vader) zelf...)
welnu, om te antwoorden op uw vraag: in mijn vorige relatie(18-20) (en ook wel in het begin van mijn huidige relatie) ondervond ik heel erg die typische verlatingsangst en angst voor afwijzing (met de nodige portie paranoia en jalozie erbij) en die totale waterval van emoties met een constante eis tot aanvulling...nu persoonlijk vind ik dat ik 'expres' op iemand viel die dat juist helemaal niet kon geven...self-fulfilling profecy zeg maar...op intiem vlak ervaar je jezelf als onvolledig en moet de andere dat ook voelen en moet er dus een symbiose zijn als het ware, en als dat niet zo is, dan voel je je verdrietig en denk je dat dat niet dé liefde is die je eigenlijk zo erg verlangt...Op seksueel vlak stel je in zo'n toestand ook geen grenzen, je laat het allemaal over je heen komen teneinde die 'absolute perfecte aanvulling' te vinden en dat ook te zijn voor de ander...maar niet alleen op seksueel vlak maar ook in het algemeen laat je je eigen grenzen overschrijden maar overschrijd je ook voortdurend iemand anders zijn grenzen. En ook: kritiek op iets kleins, bijv te laat komen, ervaar je als een totale afwijzing van je hele persoon als het ware, waardoor er weer een hele waterval van emoties over je heen komt (het komt er eigenlijk altijd op neer, op 't gevoel van: 'zie je wel , je bent niet goed genoeg'). Je doet dingen voor anderen om te behagen, en niet 'echt' omwille van die andere....ik kan hier nog uren over doorgaan maar dat is denk ik niet de bedoeling...
Wat ik wel nog wil vertellen is dat ik nu wel zelfrespect heb gevonden waardoor ik ook eindlijk de andere als ander en daarom ook als volwaardig persoon zie en dat heb ik niet alleen te danken aan 't feit dat ik heb kunnen terugvallen op een jaar therapie maar ook de psychoanalytische literatuur en, heel belangrijk: mijn huidige vriend heeft me erdoor gesleurd als het ware: hij 'trapte' niet in mijn 'spelletjes' van aanvullen en heeft altijd duidelijk zijn grenzen gesteld tegenover mij, dat was soms pijnlijk maar dat heeft mij in laatste instantie heel erg geholpen. Trots kan ik nu zeggen: in een relatie is 1 + 1 niet anderhalf maar 1 + 1 is drie: beiden vinden we geluk in onszelf over wie ze zijn maar dat is niet meer afhankelijk van de ander, dus samen zijn we drie omdat het zo leuk kan zijn als je elkaars eigenheid respecteert zonder de ander altijd te willen reduceren...
als je nog verdere vragen hebt, ik wil wel er nog meer over vertellen...
groetjes
|
|
|
|
Post by gast on Mar 2, 2006 19:14:10 GMT 1
Vergeet met maar! Jij wilt hen voorlichting geven! Je weet niet waaraan je begint. Zij weten het zoveel beter! Intimiteit is éénrichtingsverkeer.Als zij er genot aan hebben is het OK. Het genot van de andere mag je vergeten. Vriendschap kan alleen maar als zij zelf er genot van hebben. Ze zullen niets doen voor een ander. Allen het IK telt en dan nog HIER en NU! U weet het precies ook allemaal beter. Want u voelt zich niet genegeerd om bovenstaande uitpsraken te doen en als één en al waar discours aan te nemen. U spreekt van 'zij' , dit doet me denken aan het wij-zij discours van Edward Said. Waar wij staat voor de westerse wereld en zij voor de 'immigranten'. Ik haal dit even aan om u misschien tot nadenken te zetten en misschien even te 'voelen'.,want dat lijkt voor u wel heel moeilijk te zijn. |
|
