Studiedag op 9 september 2005

[Wat Nu?]

Om organisatorische redenen wordt de studiedag, voorzien voor 3 juni, verplaatst naar 9 september. Voor de 8^ste maal een studiedag georganiseerd voor hulpverleners en ouders van hechtingsgestoorden.
Het thema van die studiedag zal zijn "LIEGEN EN BEDRIEGEN".
Ten gevolge van het survival gedrag van praktisch alle hechtingsgestoorden is liegen en bedriegen één van de voornaamste middelen om hun doelen te bereiken en daarenboven één van de voornaamste valkuilen waarin zeer veel hulpverleners en ouders terecht komen.
Voor meer info zie http://www..hechtingsstoornis.org

[naampieee]

Hai,

Hebben we het dan niet over de hechtingsgestoorden met een GBS. Er zijn namelijk ook kinderen die angstig en \"onveilig\" (rare term) gehecht zijn, en juist over alles eerlijk zijn omdat ze bang zijn anderen te kwetsen (het omgekeerde is natuurlijk ook waar)! Tevens heb ik sterk het idee dat geweten deels ook \"aangeboren\" is. Dat zie ik als ik naar mijn eigen familie kijk. Ik heb weliswaar RHS gehad, en mijn broer waarschijnlijk ook, maar een heel groot verschil tussen hem en mij was, dat ik eerlijk was omdat ik ontzettend last had van schuldgevoel als ik mijn moeder voorloog! Ik had diverse kansen om mijn moeder voor de gek te houden, maar heb ze nooit aangenomen. Dat, zei mijn moeder zelf al, was een groot verschil tussen hem en mij. Waar hij makkelijk steelt en vrienden omkoopt, ben ik liever een kluizenaar die eerlijk en angstig is. Ik weet dat het vreemd klinkt, maar voor mij is het haast onmogelijk om te liegen, omdat die waarheid me achtervolgt totdat ik hem uitspreek. Dat geweten en eerlijkheid heel erg samenhangt ben ik van overtuigd. Ik denk ook dat eerlijkheid in je moet zitten. Ik denk ook dat er kinderen zijn die opgroeien in een milieu waarin leugens een veilige manier van overleven zijn, er moeilijk of niet uit zullen komen. Vaak zelfs niet als ze er negatief voor bestraft worden. Een patroon slijt er dan echt in. Het verbaasd me, want veronderstelt werd altijd dat geweten en eerlijkheid helemaal aangeleerd is. Wat denken jullie daarvan??

[orfeo]

Het klinkt misschien eigenaardig, maar ook zij die hechtingsstoornis hebben én liegen denken dat niet zij maar de anderen liegen.

Orfeo

[naampieee]

Klopt maar ergens is dat ook logisch, want veel mensen met een hechtingsstoornis hebben niet het gevoel van zelfbeheersing/controle geleerd over hun gedrag. Daarvoor hebben veel (vooral die met gbs) het idee dat het niet aan HUN ligt, maar aan anderen, ze kunnen het niet op zichzelf betrekken.

[denis]

hallo, ik wil effe reageren op de discussie rond het liegen en bedriegen.
Wat naampieee zegt is juist, er zijn algemeen bekeken twee vormen te herkennen bij de hechtingstoornis.
Inderdaad de mensen die niet anders weten dan zichzelf af te schermen voor de wereld doormiddel van liegen, maar ook zijn er mensen net zoals ikzelf niet niets anders kunnen dan eerlijk zijn vooral omwille van de angst afgewezn te worden. (Ik wil mezelf ook gezien en gehoord voelen en dat ligt zelfs nu ik al heel wat gelezen heb over deze problemen en hard gewerkt heb aan mezelf nog vaak erg moeilijk en zeer gevoelig.)Hechtingsgestoorde mensen kunnen moeilijk begrijpen waarom (normale)mensen aanstoot nemen omwille van hun gedrag. HS mensen vertonen hun typische gedrag vooral omdat deze mensen vaak verslaafd zijn aan affectie, doordat ze interpersoonlijke afstand niet als vanzelfsprekend aanvoelen, zulen HS mensen een overdreven drang voelen voor aandacht, het geeft bij deze mensen een gevoel van affectie.
"Dit gevoel van iets te missen geeft anleiding tot tal van andere verslavingen, die vaak niet in lijn liggen met de gedachten van hun naasten,
(ouders, familie of vrienden)"
Als ze maar in de belangstelling staan zelfs al moet er gelogen worden, wat vaak niet, of te laat beseft wordt is dat je op die manier je leven verandert in een gehele leugen,waardoor je met nieuwe leugens je eerdere leugens (moet) rechtwaardigen, en op de duur de realiteitzin verliest.
Het probleem bij hechtingsgestoorde mensen ligt juist daar. Ze hebben een episode overgeslagen in het beginstadium van hun leven; de periode waar je leert voelen dat je bemind wordt.
Uiteraard heeft de omgeving een grote impact op de ontwikkeling van de persoonlijkheid, maar het is vooral het ervaren vanuit je eigen gevoel wat de omgeving de kleur geeft, het is dat wat je doorstraalt naar anderen toe.
Als iemand omwille van een "slechte start" nog niet in de mogelijkheid is om te begrijpen wat voor (normale)mensen voor de hand liggend is, kan dit voor ernstige persoonlijkheidstoornissen zorgen (Borderline).
Bordeline en hechtingstoornis liggen ongeveer in de zelfde lijn met elkaar, vaak is de hechtingstoornis aanleidinggevend voor Borderline.
Borderline is een naam voor een afwijking in het zelfstandig denken van een persoon en kan verholpen worden, het emotioneel lidteken (neurose) opgelopen door de "slechte start" is niet te herstellen daar moet de patient mee leren omgaan. (uiteindelijk kom je heel dicht in de buurt van de gewoon denkenden maar je kan dat enkel maar door te aanvaarden en te willen leren van anderen)
Het feit dat mensen iets wat ze als vreemd ervaren eerst aanhalen maar vaak na enige tijd omwille van angsten wegduwen, resulteert in de isolatie van de hechtingsgestoorde met als gevolg dat deze hier niets van begrijpt laat staan zijn eigen gedrag weet te begrijpen. En zou het weleens kunnen dat de persoon in kwestie zal beginnen liegen om zichzelf toch aanvaard te voelen.
En juist omwille van de afkeer van omstaanders gaat geloven dat hijzelf het slachtoffer is van de wereld.
Het is te begrijpen dat mensen niet met een leugenaar kunnen of willen omgaan maar je weet zelf hoe wreed de maatschappij kan zijn.
Ikzelf ben iemand die eerlijk is, overdreven zelfs.
Het is een kwestie van balanseren, daar helpt je emotioneele intelligentie je bij, en die...
Kan je echt ontwikkelen, het is de enige manier.
Het beste Denis
"De laatste tijd begrijp ik ook veel meer de diepere boodschap van dingen, films, songs, boeken, maar vooral wat dierbaar echt wil zeggen.
Ik heb er hard voor moeten werken, mezelf confronteren, in de spiegel kijken, nu weet ik dat al het werk de moeite waard is, besef alsjeblief dat als je spreekt over mensen met hechtingstoornis dat deze mensen vaak heel veel moeten missen.
Dat het erg is wanneer je gevoel onderontwikkeld is en iedereen je dat wel vertelt maar nooit echt kan zeggen hoe het werkt, omdat mensen affectie van moeder of vader vaak ervaren als iets dat zo moet."

[naampieee]

Ik denk dat vooral GBS kan uitmonden in Borderline persoonlijkheidsstoornis. Het probleem is dat dit de veelgehoorde persoonlijkheidsstoornis is. Tegenwoordig prefereert men de term emotionele regulatiestoornis. Bij HS mensen zie je ook problemen met het reguleren van emoties (frustratie, woede, verdriet) maar ook een diepgeworteld wantrouwen. De kern van een hechtingsstoornis spreekt dan meer in mijn beleving dan de term Borderline persoonlijkheidsstoornis, die dit allemaal niet aangeeft. Ook staat er duidelijk in de DSM-IV dat bij een hechtingsstoornis verwaarlozing, mishandeling, onachtzaming, wisselende verzorgers, er meestal toe bijdragen dat iemand een HS ontwikkeld. Ik denk dat een ontwijkende of afhankelijke persoonlijkheidsstoornis ook tot een minder bekende mogelijkheid behoort.
Wat vaak te zien is is dat mensen met een HS meer dan gemiddeld gevoelig zijn voor angst- en stemmingsstoornissen. Meestal ligt daar een identiteitsconflict aan de grondslag (of te sterk, of te zwak). Daar zit ook de goedkeuring en bevestigingsvraag in. Maar ook vooral de \\\"onstilbare\\\" honger naar affectie. Het is vooral het gebrek aan de stabiliteit die ervoor zorgt dat alles zo instabiel is. Als je jezelf geen liefde, geen goedkeuring kan geven, of als je juist de andere kant doorslaat, waar haal je dat dan vandaan? En hoe geef je dat aan de buitenwereld mee?
De trekken van aantrekken en afstoten, isolatie e.d. zijn zo typisch voor autisme. En toch is dat niet de kern. Te vaak wordt die vergissing nog gemaakt. Een hechtingsstoornis is nooit of te nimmer aangeboren. Hoe de omstandigheden bijdragen hangt wel af van de kwetsbaarheid in iemands persoonlijkheid. De \\\'\\\'eén zal een hechtingsstoornis ontwikkelen, een ander kan zichzelf afsplitsen (dissocieëren).
Het niet begrijpen van HS mensen leidt er inderdaad vaak toe dat ze zich meer en meer gaan afzonderen. Ze worden bevestigd in dat twijfelachtige en negatieve gevoel dat ze veelal hebben, of aangetast in hun narcistische kant. Het hangt helemaal af van de persoonlijkheidsstructuur die zich heeft gevormd, en het karakter dat al bestaat.
Een lange tijd terug las ik nog iets van G. de Lange, ik was het helemaal met hem eens totdat ik zijn boek las, en een artikel las waarin hij beweerde dat mensen met HS geen liefde willen, laat staan nodig hebben. Je moet ze maar gewoon behandelen als objecten die door het huis wandelen. Dat begrip wat hij daarvoor juist had vond ik opzienbarend. Hij legde uit dat een man in de gevangenis allerlei \\\"literatuur\\\" over zichzelf had gelezen, en dat hij het probleem vanbinnen en vanbuiten kende, maar dat er wezenlijk niets veranderde. Het probleem ligt dan ook niet alleen aan de gedachten van de gene die eraan lijdt (alhoewle dat zeker kan), maar juist aan het ontbreken van positieve constructieve emotionele ervaringen. Dat zijn dus ervaringen zoals diegene het ZELF beleefd, niet hoe de omgeving deze inkleurt als zijnde positief. De man kon dus nog zoveel lezen, maar zijn gevoelswereld veranderde niet.
Dit probleem is eveneens te zien bij therapieën die ingaan op gespreksvaardigheid, of op gedachten. Sommigen zijn er uitmuntend in te zeggen wat de peut wil horen, anderen leren dit na verloop van tijd, maar allemaal hebben ze 1 ding gemeen: het probleem, het gemis blijft bestaan.

Wat je niet kent mis je niet? Of mis je het juist wel, doordat je de andere kant zo sterk kent?

[Marc]

Rond de geboorte kunnen inderdaad frustrerende ervaringen opgelopen worden, trauma's eigenlijk.
Op zich is dat niet het einde van de wereld. Dat op voorwaarde dat deze trauma's de kans krijgen om verwerkt te worden. Indien ze niet verwerkt worden zullen ze in de weg blijven zitten en ons blijven beperken in onze 'mogelijkheden'. Om als klein kind (baby) je trauma's te verwerken, heb je een begrijpende mama nodig. Je kan slechts een begrijpende mama zijn als jij als kind een begrijpende mama had. Hierin zit een stuk van de erfelijkheid verborgen.
Die hulpverleners die heel hun carriere met clienten rond deze problematiek (pre- en perinatale psychologie) hebben gewerkt weten uit ervaring, en ondertussen worden hun stellingen meer en meer door de wetenschap bevestigd, Dat het ideale scenario (in de praktijk zal dit ideaal scenario zelden of niet voorkomen) voor een kind om zo gelukkig mogelijk op te groeien is dat het een vader en moeder heeft die bewust voor zijn (het kind) verwekking hebben gekozen. Dat het een mama heeft die zich bewust is van wat het kind nodig heeft enz.
Het kind kunnen geven wat het kind als biologisch organisme verwacht te krijgen (zich gewenst voelen, een band voelen met de moeder, geboren worden op een zo natuurlijk mogelijke wijze,...) is in onze westerse maatschappij zogoed als onmogelijk geworden. Alles wat dit kind niet heeft gekregen zal het ook niet kunnen doorgeven aan zijn kinderen.

[Bjorn]

Beste,

Vanwaar dan de vaak wisselende relaties en de spijt achteraf ?

Groeten

[Bezoek]

De vaak wisselende relaties zijn een normaal verschijnsel. Ze kunnen zicht niet of moeilijk hechten aan iemand... Wordt een relatie te innig moét die verbroken worden.

[Bjorn]

Nochtans hebben velen van hun te lijden onder een ferme verlatingsangst... hoe verklaar je dat ? En alsook de spijt achteraf ?

Groeten