Even voorstellen: Raphael

[raphael]

Hallo, ik ben sinds vandaag nieuw op dit forum. Mijn naam is Raphael. De laatste tijd bezoek ik meerdere forums, daar mijn problematiek meerdere topics betreft. Ben blij om te zien dat het hier over al over meer dan 1 topic gaat. Ik hoop dan ook met meerdere anderen ervaringen te kunnen delen. Mijn verhaal in t kort:

Ik ben een (homo)man van 46 jaar. Als kind was ik direct na mijn geboorte 'weggegeven' en hoewel ik na enige tijd wel weer werd 'teruggenomen' denk ik toch dat daar de oorsprong is van mijn probleem: ik kon mij niet hechten aan niets en niemand: niet aan mijn ouders, broers en zussen, of wie dan ook. Angst om te hechten/te binden en tegelijkertijd angst om alleen te zijn.
Mijn leven is heel raar verlopen. Ben toen ik 19 jaar was toch met een vrouw getrouwd (dacht eindelijk wel een familie gevonden te hebben aan wie ik mij kon binden/hechten) en we kregen 4 kinderen. Dit liep na 10 jaar stuk vanwege sterke religieuze meningen van mijn vrouw (die overigens wist dat ik homo was).

Na de scheiding verbraken de kinderen het contact met mij. Ik ben in psychotherapie geweest (kenmerken van borderline) wat wel wat heeft geholpen. Maar ik blijf een einzelganger. Na geen contact met mijn ouders (zijn een paar jaar geleden nu ook overleden), niet met mijn broers en zussen te hebben, nu ook niet meer met mijn eigen kinderen. De combinatie van Geen Bodem Syndroom van mezelf en het Ouderverstotingssyndroom (PAS) van mijn kinderen, maakt mijn leven wel erg eenzaam en brengt me soms tot de rand van het bestaan.

Toch ben ik wel maatschappelijk geslaagd: ik werd gevangenisdirecteur en politiechef. Een paar weken geleden heb ik een boek over al mijn ervaringen geschreven en uitgegeven. Het is mijn heel persoonlijke verhaal en het heet 'Rammelend van de huidhonger'. Zie de tevens website [glow=red,2,300]http://www.raphaelcreemers.com[/glow]

[Mahdiya]

hallo Raphael,

knap van je dat je een boek hebt geschreven over je hechtingsstoornisproblematiek! Ik heb het idee dat er over dat onderwerp veel te weinig literatuur bestaat.

Als EO-lid kan ik je natuurlijk niet overal gelijk in geven. Ik begrijp natuurlijk ook niet hoe het voelt om homoseksueel te zijn, maar als je er toen van overtuigd was dat je er van genezen was door God, hoe kan je dan weer 'terugvallen'? (sorry, klinkt een beetje naar maar is niet zo bedoeld). Je zult het vast wel anders zien, maar ik vind dat eigenlijk jammer. Hoe het dan ook zij, of homoseksualiteit nu iets psychisch is of niet, het is je toen vast verteld dat het te maken heeft met de gebrokenheid van deze wereld. Daardoor heeft ieder mens iets, draagt iedereen een kruis, of het nu psychisch is of fysiek. Het is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar dit is niet iets om je eeuwig leven voor op het spel te zetten. Als je in een heel streng christelijk milieu zat, waar je je ware aard moest verbergen, dan lijkt het mij heel moeilijk, maar als je onder christenen zat die wisten van je homoseksualiteit en je kon hen vertellen over je geestelijke strijd en daarin steun ondervinden, dan was dat kruis toch wel iets makkelijker te dragen?
Ik denk toch wel dat het christelijk geloof juist voor mensen met een hechtingsstoornis heel veel beloften in zich draagt. Waar gesproken wordt over God als een liefhebbende Vader, die ieder van ons als heel speciaal ziet, die ieder van ons gewenst heeft. Ik denk dat je dat toen ook wel terdege hebt beseft en hebt geloofd, en ik denk ook dat je juist in deze extra moeilijke situatie, waarin je je kinderen ook nog moet missen, juist weer steun moet zoeken bij God. Want als je Zijn Hand loslaat, zul je dwaalwegen inslaan.
Laat alsjeblieft je kinderen nooit echt los! Blijf ze bewijzen dat je naar ze verlangt en dat je ze wilt zien. Stuur brieven, kaarten, cadeautjes, alles wat je maar verzinnen kunt. Zelfs al sturen ze het terug, wat natuurlijk heel pijnlijk zou zijn, bewaar het voor later. Als bewijs dat je van ze houdt!
Als je hechtingsstoornis hebt, dan weet je dat je eigen kinderen eigenlijk de enige echte binding zijn met deze wereld, waar een heel groot stuk zingeving mee samenhangt. Geef dat niet op!

Weet je wat? Ik wil voor je bidden, dat je weer tot geestelijke inkeer mag komen. Want dat kan weer een nieuwe brug zijn tussen jou en je ex-vrouw en je kinderen. Ik wens het je echt toe dat jij je eigen familie terugvindt, want dat is beter dan je alleen maar op je werk te storten, toch?!

[raphael]

Heyyy, bedankt voor je berichtje, maar tligt toch heel wat genuanceerder dan jij beschrijft. Misschien een idee om eerst het boek eens te lezen en dan te reageren?

Als belangrijkst van al: ik zal NOOIT mijn kinderen loslaten. vanwege 'het geloof' hebben zij mij losgelaten. Zie artikelen op internet over PAS of ouderverstotingssyndroom. Al dankzij hun moeder die ZO christelijk was dat alles wat buiten haar denkwereldje viel, verkeerd/van de duivel was en waar je niets mee te maken dient te hebben. Dus ook papa. Als je heel je leventje moet bidden dat papa moet worden vergeven, hoe slecht moet tie dan wel niet zijn, zo denkt t kinderhart, niet?
Dat is liefdevol (maar niet heus)! Iemand met een hechtingsproblematiek heeft t tegenovergestelde juist nodig.

Een hechtingsprobleem danwel kenmerken van borderline zijn nu eenmaal niet met een gebed 1-2-3 te verhelpen. Het is een jarenlange strijd en misschien (waarschijnlijk) kom je er nooit meer van af. Het dient wel een plekje in je leven te krijgen en dat is al zwaar genoeg om te bewerkstelligen. Je hebt dan anderen nodig die je willen helpen en, ondanks je eigen onvermogen, toch warmte/aandacht/liefde willen blijven geven.

[glow=red,2,300]www.raphaelcreemers.com[/glow]