Post by angel on Jun 17, 2006 18:50:03 GMT 1
Hallo allemaal,Zoals het subject al aangeeft ben ik nieuw op deze site, ik wil me graag even voorstellen.
Ik ben angel, een alleenstaande moeder van 2 jongens, 8 en 15 (bijna 16) jaar oud, waarvan de oudste de diagnose Reactieve Hechtingsstoornis heeft gekregen.
Zelf ben ik gediagnostiseerd als zijnde een persoonlijkheid met Borderline-kenmerken. Inmiddels, door schade en schande wijs geworden, en na de nodige therapieën en een paar opnames, durf ik van mezelf te zeggen dat ik een "normaal" mens ben met net als iedereen haar sterke en zwakke kanten.
Ik ben 10 jaar getrouwd geweest, en ben sinds 6 jaar gescheiden waarna ik de opvoeding van de kinderen alleen op me heb genomen.
De vader is slechts nog in beeld bij de standaard bezoek regeling (2 weekenden per maand), hij maak geen deel meer uit van de praktische opvoeding van onze jongens en ondersteunt me ook niet hierin.
Ik voel me behoorlijk "alleen op de wereld" staan in mijn zoektocht om de juiste hulp voor mijn oudste, ik ben blij dat ik dit forum nu gevonden heb, en zou heel graag feedback ontvangen.
Sinds een jaar of anderhalf is de diagnose reactieve hechtingsstoornis bij mijn oudste bekend.
Tot nu toe hebben we nog niet echt goede oplossingen voor hem gevonden, in de vorm van therapie, begeleiding en dergelijke.
Momenteel loop ik enorm tegen een paar zaken aan, en ik had graag jullie reactie hier op.
* Vijandigheid.
Waarom heeft geen enkele therapeut mij tot nu toe verteld hoe vijandig deze kinderen kunnen zijn??
Het feit dat de oudste momenteel ook nog volop in de pubertijd zit, lijkt dit alleen nog maar te versterken.
Het kind is er werkelijk continu op uit om mij te kwetsen, met vijandige opmerkingen, ruzie zoeken, spullen kapot maken etc.
Het voelt als continu treiteren.
Ik was hier niet in deze wijze op bedacht, het overvalt me met tijden.
Heeft iemand hier ook ervaring mee?
* Uitleg diagnose
Ik lees hier op deze site ook voor het eerst dat de term hechtingsstoornis alleen bij kinderen gebruikt word, en dat na het bereiken van de volwassenheid deze stoornis als Borderline gekenmerkt wordt.
Begrijp ik hier uit dan goed dat mijn zoon eigenlijk hetzelfde heeft als ik, en dat zijn diagnose uiteindelijk ook gaat veranderen in borderline persoonlijkheid?
Dit bevreemdde me ten zeerste omdat ik zo vaak aan de hulpverleners gevraagd heb om mij uit te leggen wat mijn zoon mankeert, zodat ik het zou begrijpen, en ik hem kon helpen, maar tot nu toe heeft geen van allen ooit tegen me gezegd dat het in weze om het zelfde ging als wat ik zelf heb.
We hebben het wel regelmatig gehad over de overeenkomsten tussen hetgeen mijn zoon heeft, en ik heb.
Daarom verwarde het me ook zo om hier te lezen dat het om hetzelfde zou gaan.
Er is zoveel meer wat ik meemaak, en wat ik graag bespreekbaar zou maken, maar ik vrees als ik dit nu allemaal in een keer hier neer probeer te zetten het geen leesbaar verhaal meer zou vormen en het bovendien te lang zou zijn om überhaupt maar door te lezen.
Ik ga het voor nu, hier bij laten.
Ik hoop dat er reacties op deze kreet om hulp gaan komen, want dat is het wat mij betreft wel.
Ik verzuip momenteel een met mijn oudste, de problemen stapelen zich op en lijken alleen maar groter en erger te worden, en dan ben ik ook nog zoekende naar de juiste vormen van hulp.
Bedankt voor het lezen alvast.
Groetjes,
Angel.
