Post by kyra on Feb 8, 2007 10:24:47 GMT 1
hallo
Wat zijn de verhalen hier herkenbaar
Wij zitten eigenlijk nog maar enkele weken in een crisissituatie. Na een relatie van 5 jaar met een schat van een jongen is mijn dochter ook beginnen "zwalpen". Van de ene op de andere dag verbrak ze de relatie en beweert verliefd te zijn op een Amerikaan die ze via de chat heeft leren kennen. Ze chatte onnoemelijk veel en lang vaak ganse dagen en nachten. Dit heb ik haar op lange laatste moeten verbieden.
Ze is thuis nu een drietal weken geleden weggelopen. Moeizaam slagen we erin nog contact te houden. Vorige week is ze via een psychiater min of meer gedwongen opgenomen in een psychiatrische afdeling, die ze na 24 uur weer verlaten heeft tegen advies van de psychiater in.
Ondertussen moeten wij aanzien hoe ze mensen "gebruikt", liegt, enz
Wat ons opvalt is dat ze tegen de ene persoon A zegt, tegen een andere persoon B, ze denkt zelf C maar doet dan D als je begrijpt wat ik bedoel. Wat het voor ons nog veel verwarrender maakt.
Als een buitenstaander met mijn dochter praat dan lijkt het of er niets aan de hand is. De persoon (een buschauffeur van de Lijn) die haar nu opvangt denkt ook dat wij zwaar overdrijven. Soms na een gesprek met haar denk ik zelf : er is toch niets aan de hand.
Mijn dochter is inmiddels bijna 21 jaar dus hulpverleners verschuilen zich achter hun "paraplu" met de woorden : uw dochter is volwassen. Er is me letterlijk gezegd dat ik geen moeder meer mag zijn voor mijn eigen dochter
Ik wil en kan niet opgeven, iemand advies? Heb heel veel behoefte aan praten en bevestiging want ze slaagt er telkens weer in me schuldgevoelens op te dringen.
Er moet toch echt IETS zijn dat ik kan doen of betekenen voor haar ik kan het echt niet aanvaarden dat ik haar moet "opgeven" zoals een aantal hulpverleners me doodleuk komen vertellen.
een radeloze moeder (alhoewel ik me zo niet meer mag noemen)
Wat zijn de verhalen hier herkenbaar
Wij zitten eigenlijk nog maar enkele weken in een crisissituatie. Na een relatie van 5 jaar met een schat van een jongen is mijn dochter ook beginnen "zwalpen". Van de ene op de andere dag verbrak ze de relatie en beweert verliefd te zijn op een Amerikaan die ze via de chat heeft leren kennen. Ze chatte onnoemelijk veel en lang vaak ganse dagen en nachten. Dit heb ik haar op lange laatste moeten verbieden.
Ze is thuis nu een drietal weken geleden weggelopen. Moeizaam slagen we erin nog contact te houden. Vorige week is ze via een psychiater min of meer gedwongen opgenomen in een psychiatrische afdeling, die ze na 24 uur weer verlaten heeft tegen advies van de psychiater in.
Ondertussen moeten wij aanzien hoe ze mensen "gebruikt", liegt, enz
Wat ons opvalt is dat ze tegen de ene persoon A zegt, tegen een andere persoon B, ze denkt zelf C maar doet dan D als je begrijpt wat ik bedoel. Wat het voor ons nog veel verwarrender maakt.
Als een buitenstaander met mijn dochter praat dan lijkt het of er niets aan de hand is. De persoon (een buschauffeur van de Lijn) die haar nu opvangt denkt ook dat wij zwaar overdrijven. Soms na een gesprek met haar denk ik zelf : er is toch niets aan de hand.
Mijn dochter is inmiddels bijna 21 jaar dus hulpverleners verschuilen zich achter hun "paraplu" met de woorden : uw dochter is volwassen. Er is me letterlijk gezegd dat ik geen moeder meer mag zijn voor mijn eigen dochter
Ik wil en kan niet opgeven, iemand advies? Heb heel veel behoefte aan praten en bevestiging want ze slaagt er telkens weer in me schuldgevoelens op te dringen.
Er moet toch echt IETS zijn dat ik kan doen of betekenen voor haar ik kan het echt niet aanvaarden dat ik haar moet "opgeven" zoals een aantal hulpverleners me doodleuk komen vertellen.
een radeloze moeder (alhoewel ik me zo niet meer mag noemen)