Post by maxime on Apr 18, 2007 17:28:19 GMT 1
Wij hebben dus een dochter van 9 en een half met een reactieve hechtingsstoornis.
We komen uit een diep dal (zie 'slechte mama') en hebben alle opmerkingen goed gelezen.
Uiteindelijk zijn we uit ons dal geraakt en zitten we goed.
Ze is in begeleiding en dit lukt aardig. Ze gaat bij het CGG op gesprekken en heeft begeleiding in het dagcentrum (welke wellicht wordt stopgezet)
We voeden haar nu zeer gedisciplineerd op met duidelijke grenzen en afspraken.
Doet ze lastig, doen we alsof het ons niet raakt en blijven we ten allen tijde zo kalm mogelijk. We hebben ook al een 6de en een 7de zintuig ontwikkeld waarmee we een storm voelen aankomen en haar leugens onmiddelijk doorprikken.
Wonderwel lukt dit allemaal. Dan komt ze achteraf met een tekening om het weer goed te maken...
Bovendien houden we goed in het oog dat we zelf een sociaal leven hebben met ruimte voor hobby's en plezier (en onze dochter hoeft niet persé mee te zijn, er is ook nog de babysit).
Deze manier van opvoeden vraagt veel energie, maar het is beter dan verzuipen in de ellende zoals we enkele maanden geleden deden (zie slechte mama)
Onze dochter heeft nu ook weer een sociaal leven, ze mag opnieuw naar verjaardagsfeestjes, ze gaat naar de jeugdbeweging, ... En ze heeft weer goede resulaten op school.
Pas op, er zijn nog dagen waarop ze heel slecht is en ze het bloed van onder onze nagels haalt, maar we kunnen alles beter relativeren.
Nu denken we erover na om een 2de kind te adopteren.
Het zou een jongetje worden van ongeveer 2 jaar.
We kiezen bewust zo klein omdat we zo een groot leeftijdsverschil willen creëren.
Tegen dat de adoptie rond is, zullen er ook alweer enkele jaren verlopen zijn (we schatten een 4tal jaren). Dus denken we dat onze dochter tegen dan iets van een 13 jaar zal zijn.
Maar....
We hebben ons maatschappelijk onderzoek achter de rug en kregen het advies dat het niet mogelijk is om een kind te laten opgroeien met een hechtingsgestoord kind (onze dochter).
Wij worden wel gezien als een koppel met een stabiele relatie, grote draagkracht, pedagogisch sterk, voldoende financiële middelen, ...
Maar puur omwille van haar stoornis, worden we afgewezen om nog een kindje erbij te nemen.
Wij komen op 11 mei voor de jeugrechter.
We mogen het advies van het CAW weerleggen als we dat kunnen.
Vandaar volgende oproep :
In het bijzonder ook een oproep aan "roos" die verschillende malen een reactie bracht op mijn oproep 'slechte mama'.
Vriendelijke groeten en bedankt voor alle hulp.
de slechte mama die zich nu weer een betere mama voelt.
We komen uit een diep dal (zie 'slechte mama') en hebben alle opmerkingen goed gelezen.
Uiteindelijk zijn we uit ons dal geraakt en zitten we goed.
Ze is in begeleiding en dit lukt aardig. Ze gaat bij het CGG op gesprekken en heeft begeleiding in het dagcentrum (welke wellicht wordt stopgezet)
We voeden haar nu zeer gedisciplineerd op met duidelijke grenzen en afspraken.
Doet ze lastig, doen we alsof het ons niet raakt en blijven we ten allen tijde zo kalm mogelijk. We hebben ook al een 6de en een 7de zintuig ontwikkeld waarmee we een storm voelen aankomen en haar leugens onmiddelijk doorprikken.
Wonderwel lukt dit allemaal. Dan komt ze achteraf met een tekening om het weer goed te maken...
Bovendien houden we goed in het oog dat we zelf een sociaal leven hebben met ruimte voor hobby's en plezier (en onze dochter hoeft niet persé mee te zijn, er is ook nog de babysit).
Deze manier van opvoeden vraagt veel energie, maar het is beter dan verzuipen in de ellende zoals we enkele maanden geleden deden (zie slechte mama)
Onze dochter heeft nu ook weer een sociaal leven, ze mag opnieuw naar verjaardagsfeestjes, ze gaat naar de jeugdbeweging, ... En ze heeft weer goede resulaten op school.
Pas op, er zijn nog dagen waarop ze heel slecht is en ze het bloed van onder onze nagels haalt, maar we kunnen alles beter relativeren.
Nu denken we erover na om een 2de kind te adopteren.
Het zou een jongetje worden van ongeveer 2 jaar.
We kiezen bewust zo klein omdat we zo een groot leeftijdsverschil willen creëren.
Tegen dat de adoptie rond is, zullen er ook alweer enkele jaren verlopen zijn (we schatten een 4tal jaren). Dus denken we dat onze dochter tegen dan iets van een 13 jaar zal zijn.
Maar....
We hebben ons maatschappelijk onderzoek achter de rug en kregen het advies dat het niet mogelijk is om een kind te laten opgroeien met een hechtingsgestoord kind (onze dochter).
Wij worden wel gezien als een koppel met een stabiele relatie, grote draagkracht, pedagogisch sterk, voldoende financiële middelen, ...
Maar puur omwille van haar stoornis, worden we afgewezen om nog een kindje erbij te nemen.
Wij komen op 11 mei voor de jeugrechter.
We mogen het advies van het CAW weerleggen als we dat kunnen.
Vandaar volgende oproep :
- zijn er siblings die kunnen vertellen wat het is / was om op te groeien met een oudere zus/broer met een reactieve hechtingsstoornis (RH).
- zijn er ouders met meerdere kinderen waarvan 1 kind met RH. Lukt het om alle kinderen een evenwaardige opvoeding te geven?
- heeft er iemand advies, lectuur, tips, websites, ... alles is welkom waarop er te lezen is dat een sibling niet persé ongelukkig is met een RH zus of broer.
In het bijzonder ook een oproep aan "roos" die verschillende malen een reactie bracht op mijn oproep 'slechte mama'.
Vriendelijke groeten en bedankt voor alle hulp.
de slechte mama die zich nu weer een betere mama voelt.