raad gevraagd

[Ezrake]

Hallo,
Ik ben pleegmoeder van een meisje van 7 jaar. Ze werd vorig jaar opgenomen ter observatie in een centrum voor kinderpsychiatrie waar werd vastgesteld wat wij al 5 jaar wisten: onze pleegdochter heeft een hechtingsstoornis en heeft dringend nood aan een therapie.
Wij staan hier volledig achter, want zo kunnen we niet lang meer verder. Dus hebben we contact opgenomen met verscheidene diensten voor gezondheidszorg, psychologen en therapeuten. Maar steeds krijgen we hetzelfde antwoord: zolang er geen duidelijk toekomstperspectief is, willen wij geen therapie starten. Met toekomstperspectief bedoelt men: gaat dit kind nog terug naar haar biologische ouders, of blijft ze in het pleeggezin. Niemand kan of wil ons hierop antwoorden; noch de jeugdrechter, noch de biologische ouders. Maar ondertussen zitten wij wel met de problemen, en onze pleegdochter krijgt niet de therapie die ze nodig heeft.
Hoe moet dit verder?

[Mama]

Onze (adoptie)zoon van 10 is sinds ongeveer een jaar in therapie. Maar eigenlijk wordt ons telkens gezegd dat 'ze niet zeker zijn dat het gaat helpen'... soms vraag ik me af waar wij mee bezig zijn... Maar iets doen is hopelijk beter dan niets doen...

Wij hebben zeer lang moeten zoeken naar/knokken voor een therapeut die het met hem aan durfde... de meesten willen er gewoon nog niet aan beginnen...

[caro]

Graag raad aub.
Ik heb heel veel problemen met de dochter van mijn vriend. Vanaf het moment dat onze relatie begon,nu 4 jaar geleden, vertelde ze zonder blikken of blozen dat ze onze relatie niet zou toestaan. Het was trouwens niet de eerste keer, de vorige relaties van mijn vriend zijn ook stukgelopen door haar gedrag. Omdat ik zelf jaren ervaring heb met psychiatrische patienten (heb altijd gewerkt als psychoanalyste) werd het me al snel duidelijk dat dit kind niet zomaar een gedragsstooring heeft.
Uiteindelijk heeft het haar 4 jaar gekost om ons uit elkaar te krijgen. 4 jaar waarin de meest onmogelijke middelen door haar werden ingezet om mij te pesten. Niet alleen ik ben de dupe van haar gedrag maar ook haar zus, vriendinnen en mama en papa.
Nu, na lang zoeken ,vrees ik dat ze een borderline is.
Ze weet verdomd goed dat haar vader haar niks kan weigeren, dat ze van hem ook steeds gelijk krijgt. Hij is helaas van mening dat ze niks fout doet zolang hij haar niet kan betrappen. Als hij haar dan toch een keertje betrapt, bijvoorbeeld bij het pesten van haar zus of mij, weet ze er zich steeds weer uit te praten. Naar haar mama toe is ze vooral verbaal heel agressief, zij probeert haar dochter nog een beetje in de hand te houden. Dat resulteert meestal in een totaal overstuur gedrag . Ze belt dan haar vader om haar mama uit te schelden, zegt dat de situatie thuis niet meer houdbaar is en hij moet alles onmiddelijk laten vallen om haar bij te staan.Ondertussen wonen wij terug appart. De situatie was niet meer leefbaar en zij vond dat haar vader enkel en alleen voor haar beschikbaar moet zijn. elke moment van de dag en de nacht. Het is zo ver dat hij geen bezoek mag ontvangen als zij er is, zelfs geen telefoontje mag doen of aannemen.Zij bepaalt zijn hele leven.Toen ze aan de weet kwam dat wij ondanks alles toch onze relatie nog doorzetten, is ze onmiddelijk bij hem ingetrokken. De dagen en avonden dat ze op stap gaat en wij even van de situatie genieten ,belt ze op de meest onmogelijke uren om controle te doen of er niemand bij hem is. Als hij een keertje tot bij mij komt moet hij een excuus gebruiken dat hij bij een vriend is.Ze slikt dagelijks pillen(dafalgan-codeine die op de zwarte markt worden gekocht) snuift coke( maar vind dat heel normaal) en weigert elke behandeling om van haar verslaving af te geraken. Ze laat wel afspraken maken door haar vader,maar als de moment van de afspraak er aan komt heeft ze steeds weer een excuus om het te anuleren.Ze laat haar zusje bewust 'verkeerde' kleding dragen uit schrik dat zij niet de mooiste zal blijven en heeft haar mama zelfs zo ver gekregen dat dat kind een studierichting moet volgen die ze echt niet wil volgen.natuurlijk een richting lager dan de hare. Ze heeft geen enkele vriendin (dat zijn allemaal trutten) en gaat van de ene relatie naar de andere.Ze verandert zelf ook constant van studierichting (hoger onderwijs) en wil dan weer lange tijd op vakantie. Telkens tot de moment dar is dan verandert ze weer maar een keer.De ene moment is ze dolenthousiast, twee minuten later razend kwaad.Ze vertelt tegen al wie het horen wil wat een geluk haar vader heeft met mij en haalt me gelijk weer onderuit. Steeeds is het de schuld van de anderen. Vertelt de meest onmogelijke leugens,vb dat mijn dochter haar zusje pest tewijl die twee het uitstekend met mekaar kunnen vinden,en als er dan ruzie van komt blijkt dat zij er geen schuld aan had maar dat het gewoon voor de grap was.Zo kan ik nog eindeloos doorgaan.Mijn vriend zit vol schuldgevoelens naar haar toe en weet totaal niet hoe hij haar iets kan weigeren. Hij is doodsbang om haar te verliezen en nog veel banger om onder ogen te zien dat zij ,niet alleen zijn leven, maar ook het onze volledig bepaalt.Haar zus is ondertussen een doorn in haar oog omdat dat meisje net iets groter is dan zij en sinds haar pubertijd langzaam maar zeker uitgroeit tot een ontzettend knappe meid.Haar agressie naar mij toe is vooral omdat ik haar doorzie en haar regelmatig een halt toe roep.Ondanks alles zouden mijn vriend en ik heel graag onze relatie redden, en haar 'helpen'.De vraag is alleen hoe. Langzaam maar zeker krijgt ze ons helemaal kappot.Van zijn vorige vriendinnen weet ik dat ze dan de aandacht naar haar vader toe loslaat en zich niet meer laat zien, tot hij weer een nieuwe vriendin heeft, dan heeft ze plots weer zijn volledige aandacht en steun nodig. Wie kan mij raad geven aub. We gaan ondertussen beiden naar een psycholoog maar zelfs die staan met de rug tegen de muur.

[Daniel]

Een goede dag,
Ik ben niet degene die jouw problemen zou enigzins kunnen oplossen. Dat mag duidelijk gezegd zijn.
Ik heb echter zelf een kind dat met een bodemloos gedrag al 27 jaar verder leeft. Het eerste dat ik opmerkte is dat de vader moeilijk iets kan weigeren. Hij heeft niet door dat er iets aan de hand is. Wat niet wil zeggen dat het een gemakkelijke opdracht is. Wanneer kinderen samen met een problematiek ook nog eens begaafd zijn dan moet je rekening houden met een doorgedreven geraffineerd zijn.
Ik vraag me af hoe de relatie met zijn ex-vrouw is geëindigd... een van de redenen zou wel eens de dochter kunnen zijn.
Wanneer je bemerkt dat de houding van de dochter zo plotseling kan omslaan zoals je het licht aanknipt... een verschil van licht en dag dan kan je erkennen dat bodemloosheid een rol kan spelen.

Wat te doen? Jouw vriend overtuigen (en niet gemakkelijk hoor want de liefde van en voor zijn kinderen zal onmetelijk zijn) dat er ondanks zijn liefde sprake is van twee problemen: het bodemloosheid gedrag - en daarbij gekoppeld het verstandelijke kunnen.
Wil je graag nog meer van gedachten wisselen kan je me bereiken via het mailadres: [e-mail]

Wens je toch een toekomst toe met oplossingen

[Martha]

Heb een relatie met gescheiden man, maar stel me vragen over zijn relatie met zijn dochter van 19 jaar. Sedert de scheiding woont hij alleen met zijn dochter en neemt zij de huishoudelijke taken over. Ze gedraagt zich autoritair tegenover hem en hij durft haar amper tegenspreken uit angst dat zijn hem dan verlaat. Vader en dochter zitten dikwijls handje in handje naast elkaar op de zetel en lopen zo ook over straat.
Er zijn nog twee jongere dochters, maar die wonen bij hun moeder en komen amper op bezoek.Als ze komen hebben ze amper contact met hun vader en spreken ze bijna uitsluitend met hun oudste zus.
De omstandigheden van de echtscheiding zijn nogal verward en ik heb al een aantal tegenstrijdige verhalen gehoord.
Is de houding vader-dochter normaal te noemen ? Wat moet ik van heel deze situatie denken ? De dochter gedraagt zich tegenover mijn "normaal", behalve het feit dat ze absoluut elke aanraking mijdt. Zo bv. heb ik van haar nooit aan hand gekregen bij het begroeten (zelfs niet de eerste keer) en een welkomkus of zo is er ook niet bij, alhoewel haar zussen dat wel doen.

[KL]

Heeft iemand van jullie ervaring met bodemloosheid? zo ja, kan je me dan een paar tips geven om hiermee om te gaan.
danku.
K.L

[dan]

Ger de Lange wiens boek op deze website aangehaald wordt, is op rust, maar helpt ouders nog steeds, en dit van onder de rook van de kerncentrale van Doel
en met veel succes bij jonge kinderen!
zie hechtingsstoornis.eu