|
|
Post by grote zus on Apr 26, 2006 8:16:08 GMT 1
Hoi mensen, Graag wil ik wat mensen vinden met een borderline zus,die niet begrijpen waarom ze het kreeg,want niets van de oorzaken die beschreven worden op elke website over borderline(sexueel misbruik,onveilige gezinssituatie)heeft zij ervaren.Wij zijn nl.in een echt veilig nest opgegroeid.Het enige wat ik kan zien als oorzaak is ,dat zij als jongste spruit verschrikkelijk bedorven is.Alles wat ze wenste als kind,kreeg ze.Soms moest ze wel eens heel lang doorzeuren.Mijn zus is nu volwassen en wil haar medicijnen niet nemen,waardoor ze nu echt onhoudbaar is.Toch laten mijn ouders haar niet vallen en doen ze nog steeds alle onmogelijke dingen om haar gelukkig te maken.Ik daarin tegen die zelf een gezin heb steun alleen mijn ouders,maar haar wil ik niet meer zien.Ze maakte mij het leven echt wel zuur,hoor.Gisteren nog kreeg ik mijn vader schrijend bij mij thuis.Echt hartverscheurend is dat en elk goed advies,zoals haar terug laten opnemen,slaat hij in de wind.Ze maakt men ouders echt ziek en ik voel me machteloos.  Wie bevind zich nog in een gelijkaardige situatie en kan geen energie meer opbrengen voor ze'n eeuwig aandachtvragende broer of zus. |
|
|
|
Post by Wat Nu? on Apr 28, 2006 8:35:18 GMT 1
Wat wel algemeen geweten is, en toch meestal wordt verzwegen is dat 'verwenning' ook een vorm van (emotionele) verwaarlozing is!
Verwende kinderen hebben exact dezelfde kenmerken als verwaarloosde, hechtingsgestoorde kinderen!
|
|
|
|
Post by grote zus on May 4, 2006 8:53:10 GMT 1
Ja dat maakt het gecompliceerd,hé.
Moet ik haar nu aanzien als een slachtoffer of als een gemeen kreng die verder gewoon altijd haar zin wil krijgen?
Het is moeilijk om het te accepteren,wanneer je als kind ,dan ook niet dezelfde aandacht en spullen kreeg als je zus en dan doet ze nog zo. ze kan het zelf niet verkropen ,dat mijn ouders nu bij mij op bezoek komen.Het moet in 't geheim allemaal gebeuren.
Laatst dreigde ze ermee om mij en men kinderen te vermoorden en dat allemaal doordat ze verwend is?Soms ben ik echt bang van haar.Volgends mij heeft zij ook een erge vorm van borderline.
Groetjes
|
|
|
|
Post by guest on Jun 6, 2006 20:17:59 GMT 1
hey, Je vraagt om advies... Is wel moeilijk te geven daar ik je zus niet ken en het beeld dat je geeft natuurlijk een 'reductie' is van je zus haar gedrag. Ik ga op die 'reductie' verder... Misschien kan het je helpen als je 'je zus' bekjikt als iemand met slechte kanten (door u benoemd als borderline) maar ook goede kanten. Want je zult vast en zeker ook leuke herinneringen hebben over jullie tweetjes, niet? Sla misschien eens een fotoalbum van vroeger samen open, kan altijd wel leuk zijn  Accentueer even het 'leuke' tussen jullie relatie , dit om in deze donkere periode toch nog wat enig licht te bljiven zien. Wat ik me afvraag is hoe oud je zus is? Studeert ze ? Misschien kan ze dan op kamers om je ouders even wat lucht te geven. Natuurlijk moeten je ouders haar dan ook wel kunnen loslaten. Want ik zie regelmatig in de praktijk dat dit een wederzijdse inspanning vraagt. Haar zelf verantwoordelijkheid laten opnemen is zeer essentieel , denk ik. Wanneer zij over je grens gaat , moet je dat ook aangeven en haar niet 'zomaar' verontschuldigen. Dit kan volgens mij zowel haar als jou ten goede komen. Zaken als van stiekem afspreken enzo ,..zou ik niet echt doen. Dat plaats je zus in de positie van 'ziek' en jullie als 'slachtoffer' en ik denk dat er net nood is aan om je zus te plaatsen in de positie van 'zus' en jezelf 'als zus van..' en je ouders 'als ouders van..'. Naar een hospitaal haalt echter weinig uit, denk ik. Ik argumenteer. Ten eerste is er geen therapie mogelijk indien deze gedwongen is (zijn verscheidene wetenschappelijke onderzoeken naar gedaan). Natuurlijk is gedwongen opname noodzakelijk bij risico op suïcide of wanneer er ernstige fysieke aan zichzelf wordt of aan derden wordt toegebracht. Ten tweede plaats je je zus weer in de positie van 'ziek' en laat je haar verantwoordelijkheid niet opnemen. Uit de praktijk merk je dat sommige mensen die regelmatig terugkeren naar een psychiatrisch ziekenhuis of dergelijke zich gaan identificeren met 'de patiënt, de zieke', het is voor hun iets veilig geworden. Ten derde ben ik van mening dat er eerst andere opties moeten overwogen worden. Ik denk bv. een tijdje bij een tante, nonkel, kennis, vrienden, op kamers, klooster,... Tot slot denk ik dat het voor jou ook interessant is om naar een hulpverlener te gaan, in die zin om een beetje stoom af te blazen, en om misschien bepaalde zaken uit het verleden (vb relatie zus-u) en heden te bepraten. Dit kan zowel jou goed doen maar dat komt dan ook weer je zus ten goede. voilà , ik hoop dat je er ietsje mee bent. groetjes. |
|
|
|
Post by elizabeth on Jul 5, 2006 18:39:59 GMT 1
hallo,
ik kan me voorstellen hoe het moet zijn om zo iemand in je gezin te hebben. zelf zit ik met zo'n moeder. Voor mij heeft het geholpen om afstand te nemen, misschien niet voorgoed, maar op dit moment kan ik het niet aan. Vb: ze is voor de 4de keer getrouwd met iemand die 3 jaar ouder is dan ik. Zij staat hierdoor wel in het middelpunt van de belangstelling, wat natuurlijk haar bedoeling is (mijn oudste broer is 10 jaar ouder dan ik) het helpt inderdaad om haar haar verantwoordelijkheid te laten nemen, voor jezelf dan. Vroeger snelde ik direkt te hulp, liet ik mijn gezin in de brand; nu ik dat niet meer doe, geeft dit wel een bepaalde rust. voor mezlf en mijn gezin. Ze kon ook goed dreigen met zelfmoord en je constant een schuldgevoel aanpraten. ze is enorm manipulatief en aanvaard geen nee.
nu ik geen contact wil, zet ze mijn andere broers en zussen wel onder druk. Zij vinden het moeilijk om afstand te nemen. Duidelijk je grenzen stellen is niet gemakkelijk, maar is wel werken op lange termijn, voor jezelf en voor de ander.
misschien heb je hier niet veel aan, maar weet dat je niet alleen bent. groetjes en veel sterkte gewenst
|
|
|
|
Post by karolien on Dec 29, 2006 14:21:57 GMT 1
Zelf heb ik ook een zus met borderline en ik herken jou gevoel van onrechtvaardigheid naar jou toe heel sterk. Je ouders vinden haar zielig en willen haar helpen, helaas ben jij daar de dupe van. Ik heb geen oplossing, kan enkel je gevoel delen en mijn medeleven naar jou toe betuigen. Ik denk dat het goed is dat je het contact met haar gestopt bent, al zul je nooit van de last af zijn, helaas. Ze zal deel uitmaken van jou systeem, via je ouders en fam.
Ik probeer mijn energie en aandacht vooral op mijn gezin te richten, om daar mijn geluk te zoeken en dat geeft mij wat rust.
Groetjes
|
|
|
|
Post by rani on Jun 29, 2007 8:41:19 GMT 1
Hoi mensen, Graag wil ik wat mensen vinden met een borderline zus,die niet begrijpen waarom ze het kreeg,want niets van de oorzaken die beschreven worden op elke website over borderline(sexueel misbruik,onveilige gezinssituatie)heeft zij ervaren.Wij zijn nl.in een echt veilig nest opgegroeid.Het enige wat ik kan zien als oorzaak is ,dat zij als jongste spruit verschrikkelijk bedorven is.Alles wat ze wenste als kind,kreeg ze.Soms moest ze wel eens heel lang doorzeuren.Mijn zus is nu volwassen en wil haar medicijnen niet nemen,waardoor ze nu echt onhoudbaar is.Toch laten mijn ouders haar niet vallen en doen ze nog steeds alle onmogelijke dingen om haar gelukkig te maken.Ik daarin tegen die zelf een gezin heb steun alleen mijn ouders,maar haar wil ik niet meer zien.Ze maakte mij het leven echt wel zuur,hoor.Gisteren nog kreeg ik mijn vader schrijend bij mij thuis.Echt hartverscheurend is dat en elk goed advies,zoals haar terug laten opnemen,slaat hij in de wind.Ze maakt men ouders echt ziek en ik voel me machteloos. :'( Wie bevind zich nog in een gelijkaardige situatie en kan geen energie meer opbrengen voor ze'n eeuwig aandachtvragende broer of zus. |
|
|
|
Post by rani on Jun 29, 2007 8:45:33 GMT 1
Ik ken zelf iemand met borderline en begrijp je volkomen.
Op den duur geraak je erzelf emotioneel uitgeput van.
Een groot probleem dat zich ook voordoet is dat het probleem
niet genoeg gekend is bij de mensen. Je moet opkomen voor jezelf en bijna niemand gelooft je, misschien doen ze dat ooit wel eens maar dan is het misschien te laat: zowel voor de borderliner als voor de mensen rondom hen.
AUB: HELP HELP ONS, maak meer reportages op tv en schrijf
hierover meer artikels in tijdschriften en kranten !
|
|
|
|
Post by Wat Nu? on Jul 7, 2007 9:28:26 GMT 1
Het is al heel lang geweten dat echte verwenning ook een vorm van "verwaarlozing" is en dus oorzaak kan zijn van hechtingsstoornis - borderline!! (zie hoger)
|
|
|
|
Post by Tine on Jul 11, 2007 11:18:45 GMT 1
Hey,
Mijn hele kindertijd stond in het teken van mijn zus. Vanaf ze een jaar of 13-14 was, barstte de hel los thuis met dagelijks ruzies , mijn zus die wegliep, loog, niet meer naar school ging, alleen op café ging zitten, zwanger geraakt, politie aan de deur, wanhopige ouders... Uiteindelijk ook een aantal opnames met dan uiteindelijk de diagnose: borderline. Als de hel bestaat...
Nu zijn we 20 jaar verder en bij momenten is het nog steeds zeer moeilijk. Ik heb afstand genomen van mijn zus in die zin dat ik haar nog betrekkelijk weinig zie. Maar ik mis haar wel. Haar ziekte houd me vaak tegen om naar haar toe te gaan. Mijn zus is nu alleenstaande moeder, werkt deeltijds en neemt medicatie. Ze vecht elke dag tegen haar ziekte en ik heb veel respect voor haar. Ik zal nooit vergeten wat haar ziekte mij, mijn broer en mijn ouders heeft aangedaan. Maar vergeven kan ik mijn zus wel. Zij heeft er immers niet voor gekozen.
Ik begrijp 100% dat niet iedereen kan vergeven. Ik denk wel dat het belangrijk is dat je probeert je zus los te koppelen van de ziekte. En een middenweg te zoeken tussen enerzijds de relatie met je zus maar aan de andere kant de ziekte op zich en je daar niet in laten meeslepen.
Iedereen is slachtoffer. Niet alleen de borderliner, ook het hele gezin dat zeer makkelijk ten onder gaat.
|
|
|
|
Post by patti on Sept 6, 2011 15:12:45 GMT 1
Hallo,
Vooraleerst weet ik héél goed wat je doormaakt. Mijn schoonzus is ook het verwende jongste kind uit een gezin van 5. Gans de familie lijd al jaren onder haar gedrag. Ze gaat werkelijk héél ver, ook met wildvreemde mensen. Ze kan iemands leven totaal in de prak werken en iemand op het randje van een inzinking krijgen.
Dat doet ze regelmatig met haar eigen zus. Er mag/kan niets tegen ondernomen worden omdat haar ouders haar ook steeds weer de hand boven haar hoofd houden. Ze is echter wel zo geslepen dat haar ouders niet op de hoogte zijn van alles wat ze uitspookt en als er dan toch eens iets aan het licht komt, dan word dat geminimaliseerd. Boeken kunnen we erovover schrijven.
Ondertussen is ze ook aan de drank, drugs en kalmeermiddellen.
Haar dokter is bang van haar, durft amper tegen in te gaan, weet wel dat het borderline is. Haar psygologe is bang van haar, mag ze niet meer binnen. En wij, wij moeten het allemaal maar blijven pikken en slikken. Soms word je met de dood bedreigd , 100 smsen s'nachts en maanden later doet ze alsof er niks gebeurd is. En wij staan met de rug tegen de muur. Ze probeert zelfs regelmatig onze huishoudens te kraken met grove leugens.
Gelukkig kent iedereen haar al genoeg om daar geen aanstoot meer aan te nemen. Maar het is een lijdensweg....
Mijn deelneming heb je.
Er zou hier inderdaad eens wat meer van in de media mogen verschijnen want ik kan zelfs de situaties die ze uitlokt niet omschrijven, zo ingewikkeld is het allemaal.
Goeie moed,
Groetjes
Patti
|
|
|
|
Post by iaveivulgb on May 5, 2019 20:38:19 GMT 1
|
|
|
|
Post by oqilpoga on May 5, 2019 22:25:08 GMT 1
|
|
Accentueer even het 'leuke' tussen jullie relatie , dit om in deze donkere periode toch nog wat enig licht te bljiven zien. 