Post by joske on Jul 31, 2008 4:03:29 GMT 1
... want na wat leeswerk en al wat maanden moeilijke ervaringen achter de rug, ben ik tot de vaststelling gekomen dat mijn vriendin waarschijnlijk border-line is :s
- Ze heeft een ongelooflijk laag zelfbeeld: terwijl ze zo knap is dat ze andere meiden jaloers maakt en al m'n vrienden haar een schatje vinden kan zij niet met mij over de straat lopen zonder zich te vergelijken met andere vrouwen en zich steeds de mindere te voelen.
- Ze heeft eetstoornissen, af en toe wil ze gewoon niet eten, de volgende moment wil ze een Dame Blanche met vijf bollen, warme chocosaus en slagroom erop. Ze heeft me zelfs al eens opgebiecht dat ze haar avondmaal gewoon weer had uitgebraakt in het toilet.
- Ze heeft enorme stemmingswisselingen, soms zelfs zonder dat ik het direct in de gaten heb: van het ene moment op het andere kan ze ineens triest als een weduwe worden, terwijl ze een minuut ervoor nog hartelijk stond te lachen
- Nadat ik eindelijk een beetje haar vertrouwen had gewonnen heeft ze me ook over haar voorbije jaren verteld: vaak excessief drinken, vaak een enorm leeg eenzaam gevoel en zeer snel wisselende relaties,
- zeer sterke verlatingsangst wat zich vertaalt in achterdocht en overdreven aanhankelijkheid
- en het laatste is eigenlijk het moeilijkste: ongecontroleerde woede en hysterische aanvallen die plots door een belachelijk onbenullig iets kunnen worden getriggerd.
Kort en bondig: ik krijg het af en toe nogal zwaar te verduren, elke week bestaat uit een reeks ups en downs die zich in snel tempo afwisselen.
Wat ik vooral heel gek vind is dat zij al zeer lang naar een therapeut ging en zelfs al een maand in een centrum heeft verbleven en dat men steeds de diagnose van depressie stelde, terwijl zij zeer duidelijk met borderline heeft te kampen. Nooit heeft men eraan gedacht dat het mss wel eens iets anders kon zijn, terwijl de behandelingen die ze reeds heeft gevolgd nauwelijks of geen effect hadden.
Ik sta haar nu al ongeveer 9 maanden bij en steun haar bij alles wat ik kan en probeer haar zelfs goede raad te geven en te motiveren. Maar af en toe lijkt het wel of ik ten einde raad ben en misschien wel gewoon de handdoek in de ring moet gooien. Is dat normaal of ben ik dan gewoon een harteloze eikel?
Graag wat tips en een woordje moed...
thnx
- Ze heeft een ongelooflijk laag zelfbeeld: terwijl ze zo knap is dat ze andere meiden jaloers maakt en al m'n vrienden haar een schatje vinden kan zij niet met mij over de straat lopen zonder zich te vergelijken met andere vrouwen en zich steeds de mindere te voelen.
- Ze heeft eetstoornissen, af en toe wil ze gewoon niet eten, de volgende moment wil ze een Dame Blanche met vijf bollen, warme chocosaus en slagroom erop. Ze heeft me zelfs al eens opgebiecht dat ze haar avondmaal gewoon weer had uitgebraakt in het toilet.
- Ze heeft enorme stemmingswisselingen, soms zelfs zonder dat ik het direct in de gaten heb: van het ene moment op het andere kan ze ineens triest als een weduwe worden, terwijl ze een minuut ervoor nog hartelijk stond te lachen
- Nadat ik eindelijk een beetje haar vertrouwen had gewonnen heeft ze me ook over haar voorbije jaren verteld: vaak excessief drinken, vaak een enorm leeg eenzaam gevoel en zeer snel wisselende relaties,
- zeer sterke verlatingsangst wat zich vertaalt in achterdocht en overdreven aanhankelijkheid
- en het laatste is eigenlijk het moeilijkste: ongecontroleerde woede en hysterische aanvallen die plots door een belachelijk onbenullig iets kunnen worden getriggerd.
Kort en bondig: ik krijg het af en toe nogal zwaar te verduren, elke week bestaat uit een reeks ups en downs die zich in snel tempo afwisselen.
Wat ik vooral heel gek vind is dat zij al zeer lang naar een therapeut ging en zelfs al een maand in een centrum heeft verbleven en dat men steeds de diagnose van depressie stelde, terwijl zij zeer duidelijk met borderline heeft te kampen. Nooit heeft men eraan gedacht dat het mss wel eens iets anders kon zijn, terwijl de behandelingen die ze reeds heeft gevolgd nauwelijks of geen effect hadden.
Ik sta haar nu al ongeveer 9 maanden bij en steun haar bij alles wat ik kan en probeer haar zelfs goede raad te geven en te motiveren. Maar af en toe lijkt het wel of ik ten einde raad ben en misschien wel gewoon de handdoek in de ring moet gooien. Is dat normaal of ben ik dan gewoon een harteloze eikel?
Graag wat tips en een woordje moed...
thnx