Bezoek

[martine noels]

Ik heb vandaag voor het eerst gehoord over "borderline". Mijn ex-partner die in therapie is omwille van het feit dat hij het niet kan verwerken dat wij uit elkaar zijn, en daarop voor zichzelf en voor mij of nog beter voor "ons" een antwoord op wil kreeg van zijn therapeute te horen dat ik misschien wel aan het borderline-syndroom zou kunnen lijden.
Ik kon niet ja of neen zeggen want wist niet waarover het in godsnaam ging; Ik ben direct op het internet naar een difinitie of uitleg gaan zoeken en kwam op deze site terrecht.
Ik herken veel punten, niet allemaal en de oorzaak vind ik helemaal niet in mijn verleden.
Hoe kan ik nu weten dat ik inderdaad lijd aan dit "beeld" of niet?
Martine

[martine noels]

Eigenlijk wil ik heel graag iets recht zetten wat ik hierboven schreef. Ik stel me nog steeds de vraag wat precies het borderline syndroom is en of ik inderdaad er de symptonen van heb, maar de aanleiding die ik vernoemde was fout; Mijn ex-partner is opzich niet in therapie om over onze breuk te komen maar omdat hij een juiste partnerkeuze wil maken in zijn leven en daarom hulp gezocht heeft; In zijn zoektocht naar het waarom heeft zijn therapeute gepraat over borderline en over het feit dat ik misschien wel symptonen vertoon!
Martine

[Tacha]

Hoi people

Zo'n 2 jaar terug heb ik na veel bezoekjes aan de psychiater te horen gekregen dat ik een borderline patiënt ben. Tof was iets anders die dag, maar het verklaarde wel veel bij mij. Ik heb mijn eigen altijd als een extreem spontaan en impulsief iemand omschreven, maar als je in een groep geplaatst wordt, want zo noem ik het, is het toch veel anders er zijn nog meer symptomen maar met deze heb ik toch elke dag te maken. Eindelijk weet ik dat ik niet de enige ben met deze problemen. Het is ook vooral boven gekomen door mijn vorige relatie. Niet dat ik hem wil slecht praten maar door zijn toe doen zijn mijn symptomen erg naar boven gekomen. Het voordeel van borderline zijn in mijn ogen is dat ik me nu niet meer als een freak moet gaan bekijken en dat ik ook de mensen die me dicht aan mijn hart liggen kan waarschuwen. Zelfs voor de mensen rond om mij is het makkelijker nu ze dit weten en dus wat in het begin een als zwarte wolk leek is nu eigenlijk mijn wolkje waar ik op kan rusten. Begrijp me niet verkeerd ik gebruik het niet in mijn voordeel, maar als je griep hebt is het toch altijd fijn da je weet da het dat is.

Alle kga het hier bij laten
de groeten
Tacha

[miyoja]

Hallo,

Sinds gisteren weet ik dat twee van mijn kinderen (ik heb er drie, één jongen (bijna 12j), een dochtertje van 5,5j en een dochtertje van bijna 3 j) een hechtingsstoornis zouden hebben.
Uiteraard ben ik volop aan het zoeken geweest op het internet naar informatie, hoe ik hen het beste kan helpen, hoe het leven hier draagelijker wordt in huis.

Het doet me vreselijk veel pijn om alles hier te lezen en ook wat er op de site (http://home.tiscali.be/watnu/watnu4.html) vermeld staat. Ik herken mijn kinderen hier volledig in en dat doet me pijn.

Wij hebben inderdaad al een zéér lange weg afgelegd in de hulpverlening en nooit kregen we de juiste diagnose te horen.
Nu ik met de kids in behandeling ben bij Dr. Adriaenssens weet ik eindelijk wat er mis is.
Het doet me deugd maar ook verschrikkelijk veel pijn.

Ik hoop hier ervaringen te kunnen lezen, misschien eventueel tips te krijgen van hoe ik het beste met mijn kinderen kan omgaan want das hier vaak nog een hevige strijd in huis.

Ik zal maar stoppen want ik kan nog bladeren blijven vol schrijven over de kinderen en over hoe ik me voel :-)

Groetjes,
MiYoJa

[Tom]

www.omstanders.nl/forum

[Hope]

Dag MiYoJa,

Ik heb een zoon van 6 jaar met hechtingsstoornis. Ik heb er meer dan ooit de behoefte aan om in contact te komen met lotgenoten!

Groeten,
een radeloze mama

[Ronny]

hallo en goedenavond,

wij hebben 3 kinderen, 1 dochter (18) en 2 zoontjes van 5 en 12.
de twee oudste komen uit het eerste huwelijk van mijn vrouw en dit was een nogal geweldadig huwelijk.

met de jaren hebben wij vooral met de oudste zoon problemen gekregen, zo erg dat hij een gevaar voor zichzelf begint te worden en zijn omgeving, zo heeft hij recentelijk nog met messen zitten dreigen en een intense hospitalisatie is het verdikt binnen; hechtingstoornis met borderline.

hij is hiervoor in behandeling bij Dr Vandormael en zou ook opgenomen zijn geweest in een stelling tijdens de vakantie, maar wegens plaatsgebrek kon het niet dooergaan.

niet alleen zijn leven is een hel maar ook die van ons :-(
wij (vooral ik) hebben de behoefte om met mensen samen te komen die ook zulke kinderen hebben maar we weten niet waar we ze kunnen vinden?

weet iemand een contactgroep in Limburg??

bedankt

Ronny
([e-mail])

[Wat Nu?]

Er is een afdeling van Wat Nu? Limburg die om de twee maanden samenkomt in Diest. Er zijn ook mensen die bereid zijn om mensen uit Limburg te ontvangen. Neem contact op met Wat Nu? om het adres te vernemen.

[naema1402]

IK BEN EEN MAMA VAN EEN DOCHTERJE VAN 3J
IK WEET ME ECHT GEEN RAAD MEER MET HET GEDRAG VAN KIND IK HOOP DAT IK HIER WAT INFORMATIE KAN KRIJGEN IVM HULPVERLENERS EN MENSEN MET EEN KIDEREN MET DEZELFDE SYM. ALS IK HAAR IETS VRAAG KRIJG IK NEEN .SLAPEN AANKLEDEN IS EEN HEL OPSTAP GAAN VOG ERGER ROEPEN TIEREN EN HAAR EIGEN ZINNEN WILLEN DOOR DRIJVEN .. ZONDER ENIGE REDEN SLAAN ENZ...

[daantje]

Blijf professionele hulp zoeken. Of je nu een ouder of patient(e) bent. Alleen kom je er echt niet uit. Dat beleven wij nu dag dagelijks met omze nu 15 jarige dochter. Het leven van een hechtingsgestoord kind moet vreselijk zijn (wij kunnen ons hier niet in verplaatsen) maar ook voor de ouders, broers, zussen is het een hel. Wij hebben nu veel steun gevonden in deze site en ik hoop binnenkort een van de samenkomsten te kunnen bijwonen.
Veel sterkte aan allen !
Daantje

[willy]

wij wonen in het zuiden van Frankrijk en ons dochter van 26 is zojuist door en psy gediagnostikeerd als Bordeline na een zelfmoordpoging.
We zijn zeer ongerust want na 2 dagen is ze ontslagen van het ziekenhuis (UZ Gent) zonder opvolging behalve en bezoek naar en psy binnen de 8 dagen. Ze leefd allen met haar zoontje en we zijn zeer ongerust. We zoeken sites, forums, blogs waar ze zich kan optrekken , met andere in dezelfde situatie dialogueren, uit haar permanente heroplevende problemen geraken ? Ze zie wel familieleden en vrinden, maar tot nu toe boord ze dieper en dieper.
Kan er iemand ons wegwijzen
met dank
willy

[jupiter]

Beste Willy,
Ik kan mij voorstellen hoe ongerust en angstig jullie zijn. Ik ken zelf iemand van heel dicht bij met borderline (zonder kinderen). De hulpverlening is jammer genoeg niet altijd wat het zou moeten zijn. Wat jullie kunnen doen is vooral luisteren naar haar en er in eerste instantie gewoon (aanwezig) zijn voor haar. Laat haar duidelijk voelen dat je haar gedrag niet veroordeeld en haar tracht te begrijpen wat er in haar omgaat. Ook zoveel mogelijk (met zachte dwang) haar in het dagdagelijkse leven betrekken, vooral de leuke dingen. Weet dat zij (meer dan waarschijnlijk) een blijvende kwetsbaarheid zal hebben. Neem haar zelfmoordpoging niet persoonlijk op. Het heeft te maken met haar, niet met de relatie tussen jullie en haar. Borderline is niet simpel in één zin te vatten, en het is van lange (herstel)duur. Van borderline kun je weliswaar stabiliseren, echt volledig genezen is een utopie. Vermits jullie dochter eigenlijk wel voor een stuk ziek is, zou ik haar, zeker wat betreft verantwoordelijkheid en praktische zorg naar haar kindje toe helpen (maar misschien is dit al zo, ik wil zeker niet belerend zijn!). Ik stel mezelf de vraag in hoeverre zij in de slechte perioden bij machte is om (alleen) te zorgen voor haar kind, terwijl zij op die momenten zelf hulp nodig heeft.
Om te eindigen met een hoopvolle noot:....Als ik een borderline patiënt met de metafoor van een taart bekijk is dan is de ziekte zelf een stukje taart, d.w.z, dat er nog vele gezonde taartstukken overbliijven (het geheel, de mens in zijn totaliteit). Met die stukken kun je verder en het zieke taartstukje hoort erbij.
Hopelijk heb je er iets aan ,
Jupiter

[nancy]

hoi
sinds vandaag ben ik lid hier en plaats dan maar meteen een reactie.
ik zelf ben moeder van 3 kinderen waaronder een stiefdochter met borderline.
ze woont nu sinds 3 jaar bij ons en het is al een moeilijke periode geweest.
het is een lang verhaal om ze meteen gaan neer te schrijven maar toen ze bij mij kwam wonen wist ik helemaalk niets van borderline af.Zelfsq de kinderpsychiatrie waar ze in verbleven heeft had me geen enkele info gegeven.dus bn ik zelf op zoek gegaan.
overal vind je welsites met info hierover maar nergens staat hoe je nu thuis in bepaalde situaties moet of kan reageren.
na drie jaar was hier de maat vol en heb ik hulp gezocht.thuis doe ik het nu ook anders.
ik probeer zo weinig mogelijk in te gaan op haar negatieve gedrag .ik doe alsof me het niets kan schelen(wat natuurlijk anders is)enz....maar reageer wel op het positieve.
borderline is verdorieiets ergs moeilijk om mee samen te leven.
groeten

[DesperadoV]

Hoi mensen,

Ik vermoed dat mijn vriendin aan, hetzij een lichte vorm, van borderline lijdt. De situatie is de volgende: Twee maanden geleden is ze er plots vandoor gegaan en woont nu terug bij haar ouders. We hebben samen een kindje, dat we vooorlopig elk een week bij ons hebben. Ze is ervandoor gegaan zonder daar eerst over te waarschuwen dat ze zich slecht voelde in onze relatie, in een impulsive bui dus. Nu ik moet zeggen, dat we de laatste tijd wel veel spanningen hadden. Nooit heeft ze me echter gezegd dat ze zich niet goed voelde in onze relatie, wel integendeel. We hadden plannen voor een tweede kindje, en onlangs waren we bij een vriend die z'n vriendin had verlaten en toen vroeg ze me nog dat ik haar toch nooit in de steek zou laten. Dit was een week voor ze vertrokken is. Ze is nu voor totaal geen rede meer vatbaar en geeft mij de schuld van alles wat er mis is gegaan. Zelf vindt ze dat ze geen fouten heeft.

Ik weet niet zeker of haar gedrag met borderline te maken heeft, maar ze heeft wel altijd een zeer laag zelfbeeld van zichzelf gehad, heeft anorexia gehad (en overwonnen) en kan heel moeilijk logisch redeneren een kan zich ook moeilijk uitdrukken. Ze is ook impulsief en heeft soms dromen en wensen die niet realiseerbaar zijn. Ze heeft ook altijd gezegd dat ze heel weinig aandacht kreeg in haar kindertijd en ook haar sexuele voorkeur is haar niet steeds duidelijk. Ook overmatig drankgebruik is haar niet onbekend. Allemaal kenmerken van borderline, toch? Ik moet wel zeggen dar ze nooit zelfmoordpogingen heeft ondernomen of ermee gedreigd heeft. Ook geen verminking en merkbare depressies.
Kan dit een licht vorm van borderline zijn, of zoek ik het te ver?

Ik wil zo graag ons gezin terug herenigen, voor ons kindje en ook omdat ik haar zo mis, maar ze gaat alles uit de weg en al wat goed was in onze relatie is nu slecht of heeft ze in een roes beleefd, zegt ze. En er waren wel degelijk nog heel wat goede momenten, ik zei nog elke avond dat ik haar graag zag toen we in ons bed lagen en we keken nog elke avond arm in arm naar televisie. Toch niet zo evident voor een koppel dat al 10 jaar samen is, denk ik. Ik moet zeggen dat we wel een fikse ruzie gehad hebben net voor ze vertrokken is en ik haar toen zwaar beledigd heb. Wat kan ik doen om tot haar door te dringen en de knop te doen omdraaien. Of denken jullie dat ik hiervoor op het verkeerde forum zit?

groetjes

een desperado

[Katrien]

Dag allemaal,

graag zou ik in contact komen met mensen die me misschien kunnen helpen, raad geven.
Mijn moeder is plots gestorven op 2-jarige leeftijd en ik denk dat hier de oorsprong ligt van mijn relationele problemen nu.
Ik weet dat ik door hier mee door te gaan de box van Pandora misschien ga openen, maar ik wil ook leven en genieten.

Alvast bedankt!
[e-mail]