BELANGRIJK: 20 jaar

[Wat Nu?]

Wij, de oprichters van Wat Nu, naderen zo stilaan de leeftijd van 70 jaar!
Ruim 20 jaar hebben we aan de kar getrokken van Wat Nu?
20 jaar lang stonden we (bijna) dag en nacht klaar om ouders in nood bij te staan. Och, we weten het, vaak konden we niet meer doen dan luisteren en hier en daar wat raad geven. Maar steeds weer opnieuw alle emoties ondergaan wordt op onze leeftijd echt te veel van het goede.
Daarom denken we er aan dat het nu mooi tijd is geworden om Wat Nu? te verlaten bij het einde van dit werkjaar. (in juni dus) Ook de verantwoordelijken voor de regio Kempen-Limburg worden 70! Ook zij hebben aangekondigd dat ze gaan stoppen... Dit wil dus zeggen dat er in Diest ook geen bijeenkomsten meer zullen zijn.
Of Wat Nu? zal blijven bestaan hangt niet alleen van ons af: indien er mensen zijn die het werk willen voortzetten, zoveel te beter! Betekent dit dan het einde van Wat Nu? Wij hopen van niet, de nood blijft bestaan, we hopen dat er nu iemand zal opstaan en zeggen dat hij/zij het toch zo belangrijke werk wilt voortzetten. In de beginfase willen we hem/haar zeker nog bijstaan. Daagt er echter niemand op is het onherroepelijk voor ons gedaan met Wat Nu.
We verwachten uw reacties.

[Wat Nu?]

Toen Hans en Jeanine ons enkele maanden geleden lieten weten dat ze na twintig jaar "Wat Nu?" hun bevoegdheden wensten over te laten, rees de toepasselijke vraag: wat nu? Is er iemand om de fakkel over te nemen of komt er onherroepelijk een einde aan onze vereniging?
Als ouders van twee adoptiekinderen met allebei een zware hechtingsstoornis, hebben wij veel te danken aan "Wat Nu?". Wij vonden er in de eerste plaats een erkenning van en begrip voor ons verdriet. Ook konden we er terecht met heel wat (praktische) vragen. De maandelijkse gespreksavonden waren voor ons vaak een bron van troost.
In de afgelopen jaren hebben we met eigen ogen gezien dat er nog heel wat ouders zijn die hetzelfde meemaken met hun kind, maar die de weg naar een aangepaste hulpverlening niet vinden. Vaak komen zij dan bij "Wat Nu?" terecht met hun zorgen.
Daarom vonden wij dat het werk van Hans en Jeanine moest voortgezet worden. Het kon niet zijn dat "Wat Nu?" zou verdwijnen en zoveel ouders met hun verdriet in de kou zouden blijven staan.
Ik, Katrien Vantieghem, heb dan ook aangeboden om de rol van voorzitter op mij te nemen en "Wat Nu?" samen met een team van ervaringsdeskundigen verder te zetten.
Concreet betekent dit dat de maandelijkse gesprekken in CC De Zandloper in Wemmel blijven bestaan. Daarnaast hoop ik ook in de andere Vlaamse provincies praatgroepen op te richten, met de hulp van enthousiaste mensen ter plaatse. Wie zich geroepen voelt mag mij zeker contacteren!
Tenslotte zal ik proberen om "Wat Nu?" kenbaar te maken bij een zo breed mogelijk publiek om op die manier zo veel mogelijk mensen van onze doelgroep te bereiken: ouders van hechtingsgestoorde kinderen, zowel biologische ouders als adoptie- , pleeg- en stiefouders van alle generaties en leeftijden. Ook de grootouders willen we hierbij niet vergeten.
Ik wens "Wat Nu?" voort te zetten met evenveel enthousiasme als Hans en Jeanine en hun medewerkers. Hetgeen ik daarbij steeds voor ogen wil houden wordt misschien wel het best verwoord als volgt:
Huis zijn voor velen
Maar zelf bij niemand wonen
Onderdak aanvaarden
Maar bij niemand neem je je intrek
Nooit blijvend alles zijn voor iemand
Altijd opnieuw iemand voor allen
L.Versteylen