Adoptiekind kan ouders onterecht beschuldigen

[Wat Nu?]

Adoptiekind kan ouders onterecht beschuldigen

Vooral wanneer een meisje op oudere leeftijd (ca. drie jaar en ouder) in een gezin is geplaatst, kan er in het land van herkomst sprake zijn geweest van seksueel misbruik/mishandeling. Het meisje gaat, na de eerste gebruikelijke aanpassing aan het adoptiegezin, soms aanvankelijk heel subtiel, verder met dit gedrag. Op de leeftijd van tier jaar en ouder kan zij een van de ouders of anderen van seksueel misbruik beschuldigen, bijvoorbeeld uit frustratie gevolgd door boosheid en wraak-gevoelens. Boosheid kan er zijn door thuis te weinig aandacht menen te krijgen, seksuele vernederingen op school of op straat, raciale discriminatie, pestgedrag op school of in de buurt, het besef ooit afgestaan te zijn, het lukt niet goed met het vriendje dat ze beoogt, of de identiteit van het vrouw zijn wordt onvoldoende of misschien zelfs als negatief ervaren. Wanneer er meer kinderen in het gezin zijn kunnen er sterke gevoelens van minderwaardigheid, bij het geadopteerde meisje ontstaan, of kan het zich anders behandeld voelen en menen te weinig of verkeerde aandacht te krijgen.
De beschuldiging van incest, die heel overtuigend gebracht kan worden, kan dan vanuit de geadopteerde een soort experiment zijn. Hoe zullen de ouders reageren? Zal ik dan wel de aandacht krijgen die ik wil? Een geadopteerde die intens met zichzelf bezig is, tot aan sterk egocentrisme, misschien wel narcisme aan toe, kan in een moment van onbezonnenheid tot een valselijk seksuele beschuldiging komen. Denk hierbij aan de impulsiviteit van de puber en zeker wanneer het een geadopteerde betreft die zowel lichamelijk als geestelijk ernstig gekwetst uit het land van herkomst is gekomen. De beschuldiging kan ook samenhangen met de verkozen slachtofferrol. Psychische problemen zijn niet of onvoldoende verwerkt er is sprake van een stoornis in de ontwikkeling van de persoonlijkheid. Juist het afgestane kind, kan zich slachtoffer van een situatie voelen: mijn ouders waren arm, mijn ouders mochten mij niet houden, ik was het ongewenste kind, e.a. De slachtofferrol met verve ten toon spreiden zal de sociale omgeving er toe brengen om met veel aandacht voor de geadopteerde te reageren en misschien neigen dit zielige kind te gauw te geloven. De ingeschakelde hulpverlener dient te weten dat 'liegen' voor dit kind geen liegen is. Het is een overlevingsmechanisme. Het zal vertellen wat de hulpverlener graag wil horen. Deze dient zelf sterk in de schoenen te staan, zeker wat betreft de eigen seksuele gevoelens.

Hoe daarmee om te gaan?

Uiteraard dient het kind, meestal in de puberleeftijd, serieus te worden genomen. Onterecht beschuldigen is net als eten: menselijk gedrag. Eten doe je als je honger hebt, onterecht seksueel beschuldigen komt voort uit...., en waaruit dient onderzocht te worden. De meestal ingeschakelde derden, Raad v.d. Kinderbescherming, hulpverleners, politie, dienen de ontstane situatie met grote voorzichtigheid te benaderen. Immers de gevolgen voor de ten onrechte beschuldigde ouder kunnen rampzalig zijn: verlies van baan, verlies van gezin, tot suïcide aan toe. Gevolgen die de geadopteerde meestal niet wil en niet voorziet. In de gevallen die ik tegenkwam ging het om twee laagbegaafde meisjes van bijna zes jaar oud bij plaatsing in het gezin. Beiden waren seksueel misbruikt in het land van herkomst. Beiden woonden overigens na de beschuldiging weer thuis en waren teruggekomen op de beschuldiging, hoewel één van hen de aandacht nog niet officieel had ingetrokken. De ouders hadden gelukkig hun huis opengehouden voor hun dochters, deze niet afgewezen ondanks de aanvankelijk ernstige gevolgen voor vader. Ze hadden intensief beroep gedaan op hulpverleners die gelukkig na enige tijd adequaat functioneerden. Wat overigens moeilijk genoeg is, omdat deze altijd zitten met de waarheidsvraag. Kortom, laten ouders in kalmte reageren, professionele hulp zoeken, deze kritisch volgen en vooral de geadopteerde als een om hulp en veel aandacht smekend mens zien.

René Hoksbergen

[Radeloze moeder]

Ik herken in bovenstaande mijn oudste puber, Caylee.


En voel me dan ook enorm schuldig omdat ik nu besef dat ik zonder het te willen, fout ben geweest.


Mijn dochter heeft uit boosheid, mijn nieuwe partner ervan beschuldigd haar, al een geluk, met kleren aan, te hebben aangeraakt aan haar borsten en haar verscheiden malen heeft gekust op de mond! Bijgevolg heeft een Tante, die hen vaak opving, ook valse klachten gaan indienen en op de koop toe mijn ex, hun vader ook.


Met als gevolg POS en mijn kinderen, Caylee 14j en Shirley 11j, werden in pleeggezin geplaatst.


Dit pleeggezin is dan Familie, een Neef, waar ik niet echt goed mee overeenkom en ze wonen in Oostende, ikzelf in Brasschaat.





Heb de volgende mail naar mijn dochter gestuurd, met daarin het relaas van ons leven, zodat heel de situatie misschien duidelijkheid brengt.





Hey Caylee,





Ik stuur je een paar Foto's van jou en de zus zoals je gevraagd hebt.


Er zijn, toch voor mij, een paar leuke momenten bij. Telkens ik deze foto's zie, vraag ik me af wanneer en waarom het is misgegaan.





Daarom wil ik ook via deze weg, je mijn verhaal vertellen.


Ik heb je misschien teleurgesteld, heb niet altijd de mama geweest die je verlangde, maar geloof me als ik zeg dat ik jullie allebei doodgraag zien en alleen het BESTE wil voor jullie.


Telkens ik niet kon geven wat jullie hartje verlangde deed me dat pijn, want ik wou niks liever dan jullie gelukkig maken en jullie meer kunnen geven dan ikzelf heb gehad.





Eerst wel ik je vertellen waarom ik ben weggegaan van papa.


Ik zag jullie papa heel graag, toen jij Caylee, werd geboren was ik enorm gelukkig. Jij kwam op de eerste plaats! Papa vond dat soms niet zo leuk, want ik zorgde eerst voor hem maar nu had ik mijn handen vol aan jou. Ik wou het perfect doen, gaf je borstvoeding, daarna maakte ik alle dagen verse fruitpap en patatjes.


Je was ongeveer drie maand en we waren op een BBQ uitgenodigd, ik ging je voor de eerste keer achterlaten bij Bomma Erna!


Ik had het enorm moeilijk en jij blijkbaar ook, want Bomma Erna belde ons op omdat je bleef wenen en ze jou niet getroost kreeg. We zijn je direkt komen halen. :-) en ik was eerlijk gezegd ook geruster, mijn baby'tje was terug bij mij! Je sliep bij ons in bed, ik weet nog dat je altijd int slaap viel aan mijn borst. ;-)


Je weet ondertussen al wel dat je papa graag drinkt, en toen dus ook, maar nu dat ik jou had wou ik minder uitgaan en mijn centjes aan jou besteden. En soms was papa nogal...agressief! Ik was bang dat er met jou iets zou gebeuren en wou weg van papa. Maar ik hield enorm van hem en heb geprobeerd hem te veranderen en toch samen met jou een gezinnetje te zijn. Papa ging niet altijd werken en ik ben dan gaan werken, in de zwarte hond (weet je dat nog? Bij Christine) en ook nog in een ander tennisclub, maar papa zat vaak in het café met jou, en ik moest dan zijn rekening betalen, zodat ik soms niet veel centjes meer over had.


We maakten vaak ruzie en ik was boos omdat ik bang had voor jou, ik wilde dat je alles kon hebben dat je nodig had, je mocht niets te kort komen! Je was echt een schatje. We zijn toen, weet niet of je dat nog weet, naar Kasterlee bij de Bomma Erna gaan (wonen), om daar in Geel een boothuis te gaan openhouden. Daar ben ik dan weer zwanger geworden, van je zus Shirley en na drie maanden zijn we moeten stoppen omdat ik inzag dat ik het tijdens mijn zwangerschap niet zou kunnen volhouden het café te blijven doen en papa had te veel geld opgedaan, weer door drinken! Rekeningen konden niet worden betaald en zijn toen bij Tante Marleen gaan wonen.


Af en toe vroeg Tante en Nonkel André (je Peter) of je mee mocht op vakantie met hen, ik was gelukkig, omdat ze je gaven wat ik je niet kon geven.


Dan is je zusje gekomen, en je zus is ziek geworden en moest 10 dagen in het ziekenhuis blijven, ze moest bij de couveuse kindjes en kreeg via Baxter medicatie. Ik was bang om Shirley te verliezen en voelde me triest, wou geen bezoek ontvangen. Ik mocht na drie dagen naar huis, zonder Shirley, die moest blijven, ik ging alle dagen naar het ziekenhuis om borstvoeding te geven, ik werd doodop.





Dan eindelijk mocht Shirley naar huis, bij tante Marleen, ondertussen was Caylee drie jaar. Bompa Hugo is dan een Café begonnen in Maria Ter Heide en wij zijn daar boven gaan wonen om mee te helpen in het café. Ik moest jou van papa vaker naar Tante en Nonkel doen omdat we moesten werken int café en anders niet konden uitslapen. Ik wou je niet wegdoen maar kon je ook niet in het café laten, voelde me er niet goed bij. Ik heb zoveel keer geprobeerd om papa te doen stoppen met drinken, maar het lukte me niet en jullie kwamen op de eerste plaats, ik moest jullie beschermen en soms had ik bang.


Mijn familie, had ons al vaak geld gegeven, geleend of eten gegeven. Maar op een dag waren ze het beu, voorral Toko en mijn mama, ze wilden me niet meer helpen zolang ik bij Sammy (papa) bleef.


Ben dan bij papa weggegaan en met veel pijn in mijn hart bij mijn mama gaan wonen. Ik deed niet anders dan huilen, omdat ik je papa graag zag maar hij wou niet veranderen, zijn verantwoordelijk niet opnemen en hij dronk altijd maar meer, werd agressiever en ik had soms bang van hem, ook voor jullie!





Toen heb ik mijn grootste eerste fout gemaakt!


Mijn mama, de Bomma, gaf me de raad om Caylee een tijdje bij Nonkel André te laten, omdat het niet goed was voor haar om mij zo te zien, ik weende vaak en Je vroeg altijd naar je papa.


Zo kon ik ook alles in orde maken, papieren werk, woning etc... En jij, Caylee zou niks te kort komen, zodat je niet zou lijden van de scheiding.


Shirley was nog maar een baby, die besefte dat allemaal niet, en ik had ook bang dat je papa dronken aan de deur zou staan om je te komen halen.


Ben nog paar keer stiekem met jou naar papa geweest en hem gevraagd om voor ons drie te stoppen met drinken en te gaan werken.


Hij beloofde me dit paar keer, maar hij deed het niet.


Heb dan dik jaar bij ons papa op de Luchtbal gewoond tot ik een sociale woning kreeg, al die tijd bleef je vaak bij Tante en Nonkel.


Omdat ik vond dat je daar beter was, je had en kreeg daar alles wat je nodig had, dacht ik, en ik had niks.


Ik wou eerst een deftige woning, werk, etc, zodat jullie niks te kort kwamen. Jij mocht er niet onder lijden dat ik in barre omstandigheden leefde, want zeg je het nog is, doet veel pijn als je niet kunt geven wat je je kind wilt geven. (Al is het maar een koekje of een ijsje).





Heb dan een woning gekregen op de Luchtbal en heb toen ook Werner (via mijn zussen) leren kennen, hij was lief voor jullie en hij maakte me gelukkig, omdat hij ook goed was voor jullie.


Maar, ik had veel rekeningen van bij uw papa, en kon alle rekeningen niet meer betalen, te laag inkomen, kon ook niet gaan werken, had Shirley bij mij.


En kon moeilijk twee kinderen naar Tante en Nonkel doen, dat was te veel. (Dat wilden ze zelf ook niet).





Heb dan mijn tweede fout gemaakt!


Ben toen drugs beginnen nemen met Werner, speed, ik was soms dagen wakker.


Ik voelde me ongelukkig, omdat mijn oudste dochtertje Caylee, jij dus, constant vroeg om bij mij te blijven.


En ik moest zeggen dat dat niet ging, ik had niet genoeg centjes om voor twee kindjes te zorgen.


Papa kwam meer niet achter jullie dan wel en betaalde niet. Ik wou je bij mij maar kon niet, je moest naar school maar daar had ik de centen niet voor, koekje, drankje, boterhammetjes etc...





Heb dan paar grote ruzies gehad met Werner, hij heeft me paar keer pijn gedaan, maar we beseften dat het door de drugs was. We zijn er dan mee gestopt en verhuist naar Hamme.


Jij kwam in het weekend, je bleef nog bij Nonkel André en Tante , omdat je anders van school moest veranderen en ik beter eerst werk zocht etc...


Ik zag dat je gelukkig was daar en ze gaven jou de dingen die ik je wel wou maar niet kon geven. Ik dacht dat dat het beste voor je was, zodat je niet te veel zou afzien van de scheiding. Je was 4 jaar, begreep al wat meer en


Werner heeft me dan bedrogen, we zijn uiteen gegaan, ik heb dan werk gevonden in Antwerpen, bij Adecco als vertegenwoordiger Nuon(weet je dat nog?).


Ik ging elke morgend met de trein naar Antwerpen, deed Shirley op de Luchtbal naar school, dit omdat mijn mama (de Bomma) haar opving na school,ik ging werken, dan Shirley oppikken en met bus en trein terug naar Hamme. Soms bleef ze bij mijn mama slapen, hing ervanaf hoe laat het was. Shirley was toen ongeveer 2j.


Na ongeveer zes maanden heb ik dan een firmawagen gekregen en ben verhuisd naar Merksem.


Dan heeft mijn mama voorgesteld om Shirley in de week bij te houden en naar school te doen, op de Luchtbal, de zwemschool.


Had ook ondertussen hulp gezocht voor mijn schulden van bij de papa, alles stond op mijn naam omdat ik alles in orde had gemaakt, ben dan in collectieve schuldbemiddeling gegaan, had vast werk, een app, kortom was er bovenop aan het geraken.


Nu nog enkel mijn kinderen bij mij!





Derde grote fout!


Nonkel André is dan gestorven en de familie gaf me de raad om nog te wachten en jou nog even bij Tante te laten, vermits ze juist haar man had verloren en ik dan ook nog Caylee zou weghalen dat zou te veel zijn.


Ik vond het niet zo'n goed idee, vermits ik niet vond dat Mijn Kind als troost moest dienen, maar ja,


"Tante was altijd zo goed voor Caylee, kunt haar dat nu niet aandoen, etc..." Dat kreeg ik van iedereen te horen.


Maar het feit, dat een kind van vijf jaar ook dit verlies moest verwerken, dat werd even vergeten!


Ik voelde me slecht, want ik wou je troosten, maar mocht niet. Het deed me zo'n pijn, toen ik het je moest vertellen van Toko.


Ik hoor je nog zo schreeuwen van de pijn!


Ik besef nu dat ik toen, meer mijn moederinstinct had moeten volgen en op de eerste plaats aan jou moest denken, en niet aan Tante! Maar ik had toen ook verdriet en volgde de raad op van mijn familie.





Het erge aan dit alles is, dat iedereen altijd maar inzat met Tante Jenny, maar wat jij en ik verlangde en nodig hadden dat zag niemand.


Nooit heeft er iemand gezegd, ocharme Caylee of ocharme Christine! Ik begreep het soms niet, ik miste jou ook en ben zeker jij mij ook! Ik vroeg vaak aan Tante of je niet achter me vroeg en volgens haar niet. Maar als ik je aan de telefoon kreeg, vroeg je toch wanneer je terug naar mij mocht komen. Het deed me dan ook telkens pijn dat ik je wel bij mij wilde maar dat het niet ging.





Je werd een grote meid! Het eerste studiejaar! Wat was ik fier!


We stonden samen aan de school (weet je nog, Tante en ik), heb nog geweend omdat ik het erg vond dat Nonkel André er niet meer was, hij had zo trots geweest. :-)





Je had problemen op school en ze dachten dat het waarschijnlijk met de scheiding van ons (papa en ik) en het verlies van Toko te maken had. Maar ik had het gevoel dat het iets anders was, moederinstinct!


Je bent dan naar een psychologe geweest.


Ken je haar nog? Je ging er graag naartoe, in Schoten.


Deze bevestigde, wat ik al dacht en als moeder aanvoelde, dat je gewoon bij mij moest en wou zijn, want volgens haar, en dat kwam toen hard aan, (ik besefte toen dat het mijn eigen fout was, ondanks de goede bedoelingen) dat je, en ik citeer: " Mevrouw, uw dochter Caylee, denkt dat je haar niet graag ziet!" Ik was er niet goed van!


Ik weende omdat ik besefte hoeveel pijn dat moet doen als je denkt dat je mama je niet graag ziet! Ik had het al een vermoeden omdat je jaloers was op je zusje. Ik kan me voorstellen waarom, je zusje word geboren en mama gaat weg van papa en jij word opzij gezet. Je zusje mag bij mama blijven en jij niet! Maar geloof me, het deed me pijn, je te moeten missen. Ik wou je gewoon beschermen en je afschermen van al de heisa rond de scheiding.





Ik kan soms wel is boos zijn op je omdat je niet luistert maar dat wilt niet zeggen dat ik niet meer van je hou!


En ik zie jou evengraag als je zus Shirley.





Daarom dat ik dan ook met goedkeuring van de psycholoog had beslist dat jij, Caylee, terug bij mij kwam wonen en dat Tante de naschoolse opvang bij mij thuis zou doen tot ik thuiskwam van het werk.


Ook Shirley is terug bij mij komen wonen, in Merksem op de Bredabaan. Ik deed jullie elke morgend naar school (Melgesdreef) en Tante haalde jullie af.


Omdat ze niet alles moest doen en ik haar zo min mogelijk wou belasten, maakte ik elke avond als ik thuiskwam eten voor mezelf en ik maakte ook twee bordjes klaar voor jullie, zodat Tante ze de dag erna enkel hoefde op te warmen.





Ik werkte toen van 11u tot 19u en afhankelijk vanwaar ik moest verkopen, was ikrond acht uur half negen thuis.





Ik herinner me nog dat je eerst bang was om bij mij te komen wonen, je vertrouwde me niet, het was net of je dacht dat ik slecht voor je zou zorgen of het niet kon!





Maar na ongeveer twee weekjes, was alles ok, Tante zei me nog: "Amai had niet verwacht dat Caylee zo rap zou veranderen." (zich zo rap goed en gerust zou voelen bij mij dus) ik gaf als antwoord, "dat is toch normaal, ik ben wel haar mama". Het zou maar erg zijn, als je je daar niet veilig en gerust voelt!


Ben toen Sven leren kennen en het ging beter en beter, we deden allerlei leuke uitstapjes, zwemmen, etc...





Tante, begon wel vaker te vragen of je nog is een weekend mocht blijven, ze kocht vanalles voor je maar je mocht het niet mee naar huis nemen, moest bij haar thuis blijven, zelfs kleren.


Je klaagde vaak over Tante dat ze soms dingen over mij vertelde die je pijn deden, heb toen Tante erover aangesproken. En ze was boos, want ze beweerde dat dat niet waar was, achteraf kwam ik dan weer van jou te horen dat je onder je voeten had gekregen omdat je EERLIJK was tegen je MAMA, en dan kreeg je niet wat ze had beloofd!





Ondertussen door het vele werken, het schuldig voelen ten opzichte van jullie (mijn kindjes), het alleen zijn, rekeningen, scheiding ouders, slechte verhouding met mijn mama, etc...kreeg ik langzaamaan een depressie. Ik nam medicatie en rustte thuis uit.


Heb toen Sven leren kennen en die verbood me die pillen te nemen en me te herpakken. Dit was mogelijk, doordat hij me mee weed liet smoren waardoor ik me iets beter voelde, Eerst was hij lief maar na een tijdje werd hij soms agressief en brak me af (denk wel dat jullie beiden dit nog weten). Kwam dan te weten dat hij soms cocaïne gebruikte en soms deed ik dit ook mee.


Al die tijd, vroeg Tante regelmatig naar jou en bleef je soms bij haar slapen in de weekends, Shirley ging heel af en toe naar de Bomma.


Thuis maakten jullie (jij en de zus), vaak ruzie, er ontstond enorm veel jaloezie tussen jullie dat deed me zo pijn! Dat ik besliste dat jullie niet meer appart ofwel naar Tante of naar Bomma gingen.


Ze namen jullie allebei of geen 1 van de twee.


Ze maakten onderscheid tussen jullie beiden, en als den ene iets kocht, probeerde de andere erboven te gaan, zodat jullie met twee ruzie maakten. "Ik heb dat gekregen van Tante, en ik heb daar geweest met Bomma."


Dat allemaal omdat Tante (Nonkel was je Peter) en omdat Bomma meter is van Shirley. Ik vond dat jullie allebei kleindochters waren van de Bomma en Tante een tante voor jullie allebei. Ik had het er soms heel moeilijk mee!





Ik kreeg dan ook te horen van mijn mama, dat ik moest oppassen met Tante Jenny omdat ze probeert om u (Caylee) af te pakken, ze had u al eens int verleden willen bijhouden, ze wou u niet terugbrengen.


Maar toen was Nonkel er nog en heeft haar toen gezegd dat ze zich niet zo hard moest hechten aan u Caylee, want dat ze niet de moeder is maar IK. En dat ze het recht niet had om je bij te houden.


En dat ze je ooit zal moeten loslaten en toelaten dat IK (je mama) voor je zorg, want dat heb jij nodig,


ECHTE Moederliefde!





Het is niet goed als je als kind het gevoel hebt dat je moeder je niet graag ziet, je bent onzeker over jezelf, je denkt dat niemand van je houd, etc...





MAAR AUB Caylee, mijn schattebolleke, ik kon je misschien niet alles geven zoals Tante, maar ik kan je iets heel dierbaars, niet betaalbaar geven en iets dat niemand anders je kan geven en dat is MOEDERLIEFDE.


Ik hou zielsveel van jou en je zus.


Jullie hebben 9 maanden in mijn buikje gezeten, ik heb jullie borstvoeding gegeven, jullie verzorgd als jullie ziek waren, getroost als je pijn had, gerustgesteld bij een slechte droom. Verhaaltjes voorgelezen, jullie leren praten, leren stappen en nog zoveel meer!


Elke keuze die ik gemaakt heb in mijn leven was on de eerste plaats voor jullie! Wat voor jullie het beste was zodat jullie niks te kort kwamen. Omdat ik jullie een gelukkig leven heb willen geven met veel liefde en jullie alles wilde leren zodat jullie later het beter zouden hebben als ik.





Spijtig genoeg heb ik toch nog foute keuzes gemaakt, en hebben jullie soms geleden, sorry daarvoor!


Maar je mag zeker nooit twijfelen, dat ik van jullie houd, en zal door het vuur gaan voor jullie, en als het moet geef ik zelfs mijn leven voor jullie.





Maar nu weet ik niet meer wat ik moet doen! Als mijn kind waar ik alles voor zou doen en ik wil beschermen tegen alles en iedereen die haar pijn wilt doen, twijfelt of zelfs mij niet geloofd en wel anderen....hoe kan ik haar laten zien dat ik wel van haar hou en ik haar MAMA ben! Ik begrijp zelfs niet waarom ik je niet graag zou zien?


Je bent mijn vlees en bloed, waarom zou ik slecht voor jou zijn? Waarom zou je bang moeten hebben van mij? Ik begrijp het echt niet! Waarom vertrouw je mij niet?


Zoveel vragen, die ik graag van jou zou weten, zodat ik misschien kan begrijpen waarom je zo boos bent op mij en je mij niet meer wilt zien.


Er is maar 1 iemand mss 2 die je kan vertrouwen dat is je mama en papa, geloof me maar.


Ik hoef je niet te kopen, ik hoef je niks te bewijzen, jij zit in mijn hartje voor eeuwig en altijd en niks of niemand kan dat veranderen.





Ik vertrouwde Tante, ze was als een moeder voor me, die me hielp om mijn kinderen op te vangen, ik had er liever zelf voor gezorgd maar ik moest geld verdienen anders had ik geen appartement, geen water, electriciteit, geen eten,etc...





Vervolg:


We zijn dan verhuist naar Brasschaat met Sven, ik was min of meer gelukkig omdat ik jullie meer kon geven. Maar betaalde wel een prijs, Sven brak me af en liet me voelen dat ik niet anders kon dan bij hem blijven anders hadden mijn kinderen niet wat ze nu hadden, Sinterklaas, Kerst, Zwemmen, etc...en zoals je weet deed hij me pijn.


Ik voelde me hoe langer hoe meer een mislukking, alles wat ik nooit wilde dat mijn kinderen zouden moeten meemaken. Gebeurde, een scheiding, mijn kinderen niet zelf kunnen grootbrengen en wegdoen en op de koop toe zien ze hoe hun moeder word geslagen.


Ik wou dit niet langer meer en weer kwam mijn moederliefde naar boven en moest ik handelen.


Dat zinnetje van Caylee spookte weer door mijn hoofd: "mama, mij maakt dat niet uit, ik heb niks nodig ik wil enkel bij jou zijn."





Heb dan met steun van Andy, Sven buitengegooid!


Maar je weet wel dat Mama ziek was, depressie en ik wilde een goede mama zijn, want dat is belangrijk voor een kind, maar het ging niet, ik wou jullie bij mij, maar tegelijkertijd moest ik me laten verzorgen. Een moeilijke en pijnlijke keuze want weer moest ik jullie aan Tante Jenny toevertrouwen. Waar ik 100% in vertrouwde dat ze goed voor jullie zorgde.


Maar ik wist niet dat ze jullie mama zo slecht vond, en de dingen die ze heeft verteld tegen jullie, mag je niet geloven.


Ik heb altijd gedacht dat ik de beste beslissingen nam voor jullie, maar ik besef dat zonder het te willen ik juist fout deed.


Het enige dat jullie nodig hadden is het gevoel dat je graag word gezien, en dat men fier op je is, ewel, jullie mogen beiden gerust zijn, zie maar naar de foto's, ik ben fier op mijn twee mooie, schattige, lieve, slimme dochters!


Heb misschien niet altijd helemaal alleen voor jullie opvoeding gezorgd, maar ik heb jullie wel gemaakt en op de wereld gezet! (En papa heeft ook beetje geholpen ;-))





Ik hoop dat vooral jij Caylee dit leest en er is goed over nadenkt, en ja, mama heeft misschien wel is foute dingen gedaan, maar daarvoor ben ik nog niet slecht, heb dit nooit gedaan om mensen te kwetsen of kwaad te berokkenen, enkel af en toe aan mezelf gedacht.


Ik hoop dat je mij ooit vergeeft en inziet dat je fout was, net zoals ik nu heb ingezien, en dat je niet alle mensen mag vertrouwen. Geloof niet altijd wat ze zeggen en vraag het me gewoon.


En vraag jezelf ook eens af, waarom zou mama liegen tegen mij? Waarom zou mama je niet graag zien?


En waarom zou Tante Jenny of Anderen liegen?


Denk je dat ik je wil pijn doen?


Ik ben je mama! Dat zou ik nooit doen!


Denk je dat Tante Jenny of Anderen jou zouden pijn willen doen?


Nee, natuurlijk niet, ze beseffen niet dat ze je pijn doen!


Ze willen enkel je Mama pijn doen, maar ze zijn zo dom dat ze niet weten dat ze u daar ook pijn mee doen!


Maar ik weet dat wel!


Daarom dat ik nu alles wat laat rusten en niet probeer mijn gelijk te halen. Maakt toch niet uit, heeft ook geen zin, de enige die belangrijk zijn voor mij zijn jullie en zolang jullie alles hebben wat jullie nodig hebben en er goed voor jullie word gezorgd ben ik gerust. Ze kunnen jullie wel weghouden van mij, maar niet uit mijn hart, daar blijven jullie voor altijd!





En ik wil jullie zeker geen pijn doen, maar heb het er wel moeilijk dat anderen dat wel doen en ik jullie niet kan beschermen.


Ik kan enkel maar wachten tot jullie terug naar mij komen en mij terug vertrouwen.





Dikke zoen van jullie mama,








Love you forever,





Ik zal altijd voor jullie klaarstaan xxxx




Ondertussen is de zaak van mijn vriend geseponeerd, maar mijn kinderen zijn na 13 maanden nog steeds niet terug.
Mag enkel Shirley, de eerste zaterdag van de maand, van 10u tot 18u, zien. Mag ze dan gaan halen aan de zee en met haar deze dag doorbrengen, in bijzijn van iemand van mijn Familie (moeder, vader, zuster of grootmoeder) en niet in contact met mijn partner.
Heb ondertussen vast werk en mijn partner ook. Heb vanalles geprobeerd om hen duidelijk te maken dat er leugens in het spel waren maar de rechter geloofd me niet! Ik weet niet meer wat te doen, heb het min of meer op gegeven uit redeloosheid.
Dit is terug mijn eerste poging, ga het niet meer via rechtbank doen, ze geloven me toch niet, maar via mijn dochter. 
Als er misschien iemand betere raad weet?
Een radeloze moeder, Christine