Post by Sarah on Nov 18, 2014 18:36:39 GMT 1
Hallo allemaal,
Mijn naam is Sarah (26 jaar) en ik studeer voor Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Voor het vak pedagogiek moet ik een orthopedagogische casus schetsen over een jeugdige met een stoornis op een ontwikkelingsgebied.
Toen ik vier jaar was is er bij mij een hechtingsstoornis geconstateerd, daardoor vind ik het interessant om een casus hierover te maken en nu ik mij erin verdiep en ook de 'kenmerken' bij kinderen kan ik mij er goed in vinden. Ter informatie ik ben niet geadopteerd maar mijn moeder is gescheiden van mijn vader toen ik 2 jaar oud was en we hebben een langere periode geen vaste verblijfplaats gehad. Daarna heb ik mijn biologische vader ook niet meer gezien. Door deze stoornis heb ik ook een half jaar op een medisch kinderdag verblijf gezeten. Om bepaalde redenen ben ik daarna naar een reguliere school gegaan.
De kenmerken van adolescenten zijn niet geheel van toepassing. Ja ik was zeer opstandig, had veel ruzie met mijn moeder, vroeg om negatieve aandacht en ik had altijd gelijk. Ook kon ik heek goed van de waarheid mijn waarheid maken. Maar criminaliteit, spijbelen en zelfmoord neigingen of extreem wisselende buien (boos, blij, verdrietig) heb ik nooit gehad.
Op sociaal gebied ben ik vrij goed. Voor mij is het geen probleem om op mensen af te stappen, ik spreek gemakkelijk voor een groep en in het openbaar. Ik heb vrienden en word vaak omschreven als een open vrolijk spontaan persoon. Wel heb ik nog steeds moeite om me te 'hechten' aan mensen. Een vriendin van me ging voor een jaar naar het buitenland. Ik heb hier totaal geen moeite mee gehad. Ook heb ik wat relaties betreft een goeie bindingsangst en stap ik uit relaties voor het te serieus wordt.
Om op mijn vraag te komen, een hechtingsstoornis word na 18 jaar borderline. Ik ben hier nooit voor gediagnostiseerd en vind de kenmerken ook totaal niet op mij slaan. Kan het dus zijn dat een persoon over een hechtingsstoornis heen kan groeien? En hoe kan het bij de een wel omslaan in borderline en bij de ander niet? ik hoor graag meningen en evt voorbeelden van anderen.
Groetjes, Saar
Mijn naam is Sarah (26 jaar) en ik studeer voor Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Voor het vak pedagogiek moet ik een orthopedagogische casus schetsen over een jeugdige met een stoornis op een ontwikkelingsgebied.
Toen ik vier jaar was is er bij mij een hechtingsstoornis geconstateerd, daardoor vind ik het interessant om een casus hierover te maken en nu ik mij erin verdiep en ook de 'kenmerken' bij kinderen kan ik mij er goed in vinden. Ter informatie ik ben niet geadopteerd maar mijn moeder is gescheiden van mijn vader toen ik 2 jaar oud was en we hebben een langere periode geen vaste verblijfplaats gehad. Daarna heb ik mijn biologische vader ook niet meer gezien. Door deze stoornis heb ik ook een half jaar op een medisch kinderdag verblijf gezeten. Om bepaalde redenen ben ik daarna naar een reguliere school gegaan.
De kenmerken van adolescenten zijn niet geheel van toepassing. Ja ik was zeer opstandig, had veel ruzie met mijn moeder, vroeg om negatieve aandacht en ik had altijd gelijk. Ook kon ik heek goed van de waarheid mijn waarheid maken. Maar criminaliteit, spijbelen en zelfmoord neigingen of extreem wisselende buien (boos, blij, verdrietig) heb ik nooit gehad.
Op sociaal gebied ben ik vrij goed. Voor mij is het geen probleem om op mensen af te stappen, ik spreek gemakkelijk voor een groep en in het openbaar. Ik heb vrienden en word vaak omschreven als een open vrolijk spontaan persoon. Wel heb ik nog steeds moeite om me te 'hechten' aan mensen. Een vriendin van me ging voor een jaar naar het buitenland. Ik heb hier totaal geen moeite mee gehad. Ook heb ik wat relaties betreft een goeie bindingsangst en stap ik uit relaties voor het te serieus wordt.
Om op mijn vraag te komen, een hechtingsstoornis word na 18 jaar borderline. Ik ben hier nooit voor gediagnostiseerd en vind de kenmerken ook totaal niet op mij slaan. Kan het dus zijn dat een persoon over een hechtingsstoornis heen kan groeien? En hoe kan het bij de een wel omslaan in borderline en bij de ander niet? ik hoor graag meningen en evt voorbeelden van anderen.
Groetjes, Saar