wat kan ik doen?

[mama]

Ik ben er, door jarenlange ervaringen, ellende, verdriet en onbegrip, sinds een half jaar van overtuigd dat mijn volwassen dochter van 25 een aan borderline verwante stoornis heeft. Alles wat ik hier het afgelopen jaar over heb gelezen, gezocht en heb begrepen komt overeen. Mijn dochter is al 8 jaar bezig naar "de klote" te gaan...op haar 18e het huis uit, samenwonen met een jongen,,na 3 maanden weer terug...drugs, drank, geen werk, geen geld, keer op keer weer thuis komen wonen en ons de brokken laten oprapen..aaien en trappen...als ze in de put zit, zijn wij goed genoeg...hebben we haar weer op de been, kunnen we doodvallen..ze liegt, bedriegt, steelt..heeft geen vrienden meer, geen familie, haar broers en zussen willen haar niet meer kennen. Door haar gedrag ga ik alles wat ze ons verteld uitzoeken. Ik schaam me dood als ik iedere keer weer merk dat ze bij anderen verteld dat haar vader haar misbruikt en haar moeder haar mishandeld heeft in haar jeugd. Ik durf met mijn hand op mijn hart op het graf van mijn eigen vader te beweren dat ze is grootgebracht in een liefdevol gezin, vol met normen en waarden, en dat geen van mijn kinderen ooit 1 klap heeft gehad in zijn leven! Waarom doet ze dit?? Alles wat fout gaat in haar leven is op de een of andere manier onze schuld, en dan vooral van mij, haar moeder. Uit haar kamer gezet vanwege huurschuld? Ja...mn moeder heeft de huur nog niet naar me overgemaakt, ze houd zich weer eens niet aan de afspraak! Ik heb helemaal geen afspraak over de huur! Ze is 25..kom op zeg..die betaald ze zelf maar...ze gaat maar eens werken en niet de hele dag blowen! Maar de huisbaas kijkt wel met een scheef oog naar moeders! Nu is ze dus, voor de 7e keer in 3 jaar uit haar kamer gezet vanwege 4 maanden huurschuld...en nu zijn we wel weer goed genoeg, Duizend sorry;s en de volgende keer gaat het echt, echt waar beter! Ik kan het niet meer....kan het niet meer opbrengen dit NOG een keer te moeten doen, wetende dat ik over 3 maanden weer met hetzelfde probleem wordt geconfronteerd! Ik wil dat ze psychologische hulp zoekt...dat wil ik al een tijdje...maar aangezien er niets mis is met haar, maar met mij...vind ze dat ikzelf wel mooi een psychiater mag zoeken, want zij doet het niet...en aangezien ze 25 is, zijn mijn handen gebonden en kan ik niets ondernemen als zij hier niet aan mee wil werken. Ik heb deze keer dan ook geweigerd haar weer in huis te nemen op haar voorwaarden. Ik wil er over nadenken als ze op mijn voorwaarden wil ingaan, nl psychische hulp zoeken, maar dat weigert ze...ze pleegt liever zelfmoord zegt ze...ze gaat me dus duidelijk emotioneel chanteren, maar (tot nu toe) hou ik mijn poot stijf en geef niet toe. Doodsbang ben ik dat ze haar dreigement uitvoert, dat zou ik niet op mijn geweten willen hebben. Moet ik dan toegeven? en het op haar voorwaardes doen? Er een hoop tijd, geld en energie insteken en over 3, 4 of 6 maanden voor de 8e keer thuiskrijgen? zwaar in de schulden?
Waar kan je als ouder naar toe als je kind borderline of een aanverwante stoornis heeft en er niet aan wil?? Geen hulp wil...en je alleen maar afstoot, op je ziel trapt en je hart breekt??

[leentje]

Hoy
Ik kom net van bij mijn dochter met pijn in mijn hart en een krop in mijn keel , en dacht bij mezelf ik moet absoluut hulp voor mezelf zoeken in de vorm van een zelfhulpgroep want ik ga hieraan kapot.Ik wil graag met mensen in kontakt komen die hetzelfde meemaken en hoe zij hiermee omgaan, want voor de buitenwereld stuit je op een muur van onbegrip want een borderliner kan ooo...zo lief zijn Dus je staat er alleen voor.
Ben beginnen zoeken op de pc en kwam toevallig op deze site terecht en las jouw verhaal.
Ik herkende onmiddelijk deze situatie want ze is op mijn lijf geschreven.Ik maak identiek hetzelfde mee bijna niet te geloven .Mijn dochter is nu 24 j en doet net hetzelfde als de jouwe .Ik wist al van als ze een kleuter was dat er iets mis was en na veel gesukkel en zoekwerk wist ik eindelijk op haar 16de wat er scheelde maar niemand geloofde mij want naar buiten toe zijn ze voorbeeldig als het hun uitkomt.Ik ben een moeder die haar mishandelde en iedereen trapte daarin zodat zelfs de famillie uit elkaar scheurde en mijn eigen gezin naar de bliksem hielp.mijn jongste dochter heeft er zelf traumas aan over gehouden .Nu na vele jaren van knokken is alles zich aan het herstellen en beginnen de mensen haar door te hebben en krijg ik hier en daar wat steun ook doordat de ziekte meer bekendheid krijgt.
Ik ben echt blij dat ik je verhaal gevonden heb dat geeft me terug wat moed om er tegenaan te gaan en dat er nog mensen zijn die hetzelfde meemaken , en dat het echt niet aan ons ligt want je zit tenslotte toch met een berg schuldgevoelens van wat waar heb ik gefaald en hoe moet ik het nu weer oplossen .
Als je interesse hebt in verder kontakt ,mijn e-mailadres is: [e-mail]

[eusje]

Hallo mamma's,

Zo te lezen zitten we in hetzelfde schuitje.Mijn oudste dochter(21) in onze ogen altijd een moeilijk maar lief meisje heeft borderline.Afgelopen 3 jaar was er van alles aan de hand met haar en zo belande ze in de hulpverlening waar vervolgens ook de diagnose werd gesteld.Heel veel word nu duidenlijk voor ons allemaal en dat is op zich wel fijn.Het is zo vreemd als je kind juist alles doet wat je ze niet geleerd hebt en lekker hoor als ze zeggen nooit gelukkig geweest te zijn terwijl je denkt ze alles gegeven te hebben.Wij stoppen nu met zelfverwijten!Stap 1 zoals wij het noemen.Stap 2 is heel veel info verzamelen daar zijn we nu mee bezig.Onze dochter kwam na 2 jaar samenwonen van de een op de andere dag weer thuis,dat ging niet goed.Inmiddels woont ze bij vrienden maar we hebben wel een goed contact.Ze doorloopt steeds fases zoals wij dat noemen.Zo is ze bv ineens overtuigd rechts extremistisch,gothic,punker enz enz.Ze duikt er voor 300% volledig in en wij moeten het maar accepteren.Net als we ons er maar bij neer leggen is ze zelf alweer in een andere fase .Zaken waarvan ze ons eerst overtuigde dat we dat maar aan moesten nemen(zo ben ik nou eenmaal)verwerpt ze ala minuut.Zo hebben we dus eigenlijk steeds een ander kind en dat is bijzonder lastig.Zo heel soms is ze het meisje wat ik denk te kennen heel diep binnen in haar.We zijn nog altijd de mening toegedaan dat het een schat van een meisje is maar met een probleem dus.Onze jongste is met een lichamelijke handicap geboren en daar is ook begrip voor.Ze heeft dus alle recht op onze steun al is het zeer moeilijk om goed mee om te gaan.We denken dat ze iets van drugs soms gebruikt maar weten dat niet zeker en zelf ontkent ze dat natuurlijk in alle talen.Werk heeft ze (nog) niet omdat ze voor bijna 100% afgekeurd is in haar meest depresieve periode.Samen met ons proberen we haar deels uit de W.A.O te krijgen want ze wil graag werken.De ervaring leert ons echter wel dat ieder baantje maar 3 maanden boeiend is voor haar en dan neemt ze ontslag.Ze mag dag en nacht langs komen om te praten/eten e.d maar geld geven we haar niet dat weet ze heel goed.Al met al is het een heel gedoe om mee om te gaan.Hopenlijk hebben we iets aan elkaar via dit forum.

groetjessssssssss

[KD]

Ben net als zovelen op deze site naar meer info over Borderline, en vind het verbazingwekkend dat de verhalen zo herkenbaar zijn.
Ik ben geen mama van een borderliner, maar een zus. Mijn broer is een lieve jongen, met een hart van goud, maar maakt ons leven tot een hel. Zijn gedrag is de laatste jaren enorm geëscaleerd. Als kleine jongen kon hij al liegen dat het gedrukt stond, en hij geloofde het volgens mij zelf ook. Hij lijkt wel een "text book example": liegen, manipuleren, impulsief, mega verslavingsproblematiek, stelen, zelf-destructief gedrag (2 zware auto-ongelukken waar hij wonder boven wonder slecht een paar gebroken ribben aan overhield).
Mijn ouders hebben overal al hulp gezocht, maar er zijn zelfs instellingen waar men ons gewoon zei dat men geen personen met "grens-overschrijdend gedrag" behandelde. De arrogantie die sommige hulpverleners aan de dag leggen, is ronduit beschamend. Ondertussen zijn mijn ouders nu ook uit elkaar omdat door de situatie met mijn broer hun relatie enorm onder druk kwam staan.
Het feit dat blijkbaar heel wat mannen in mijn familie toch "hechtingsstoornissen" hebben (3 generaties!!!), ondanks een warm nest en nee, er is echt geen misbruik geweest, weet ik niet of ik het risico wil nemen om een borderline-mama te worden.
Ik zou het al fijn vinden als iemand me kon zeggen hoe ik het best met mijn broer kan omgaan, want na een gezamelijke familie therapie sessie is hij heel boos op mij, en ik was degene die waarschijnlijk het dichtst bij hem stond.
Alle advies is welkom.

[dommel]

Ik ben geen mama, geen zus, maar wel een meisje dat zelf borderline heeft.
Ik ben 22 jaar, bijna 23. Ik dacht dat het jullie mss kon helpen als er iemand bij is die er midden in zit... Jullie mogen me gerust alles vragen... ik heb de onderwerpen wel glezen maar er staat zo veel in... Als ik jullie van dienst kan zijn, graag...

Groetjes

[roos]

Hoe herkenbaar allemaal! Mijn dochter is 26 en het heeft jaren geduurd eer er een duidelijke diagnose werd gesteld! Maar sinds haar 17 jaar heeft ze voor zichzelf en voor ons het leven zo moeilijk gemaakt dat er zelf onderdoor ben gegaan met een flinke depressie. Ik heb steeds het gevoel dat ze mij geen gelukkig moment gunt als ze zich zelf niet oké voelt. Er zijn ook weken dat we niets van haar horen, dat ze alle telfoons en sms onbeantwoord laat. We hebben zoveel in haar geïnvesteerd: liefde, aandacht maar ook financieel. Ik durf de rekening niet eens te maken maar we hebben ons heel veel ontzegd om haar toch steeds opnieuw te laten studeren, te huisvesten, onbetaalde facturen te betalen... En dan nog beschuldigt ze ons van mishandeling. Ik ben nu op zoek naar een hulpgroep en/of therapeut voor mijzelf...

[kyra]

hallo

Wat zijn de verhalen hier herkenbaar

Wij zitten eigenlijk nog maar enkele weken in een crisissituatie. Na een relatie van 5 jaar met een schat van een jongen is mijn dochter ook beginnen "zwalpen". Van de ene op de andere dag verbrak ze de relatie en beweert verliefd te zijn op een Amerikaan die ze via de chat heeft leren kennen. Ze chatte onnoemelijk veel en lang vaak ganse dagen en nachten. Dit heb ik haar op lange laatste moeten verbieden.
Ze is thuis nu een drietal weken geleden weggelopen. Moeizaam slagen we erin nog contact te houden. Vorige week is ze via een psychiater min of meer gedwongen opgenomen in een psychiatrische afdeling, die ze na 24 uur weer verlaten heeft tegen advies van de psychiater in.
Ondertussen moeten wij aanzien hoe ze mensen "gebruikt", liegt, enz

Wat ons opvalt is dat ze tegen de ene persoon A zegt, tegen een andere persoon B, ze denkt zelf C maar doet dan D als je begrijpt wat ik bedoel. Wat het voor ons nog veel verwarrender maakt

Mijn dochter is inmiddels bijna 21 jaar dus hulpverleners verschuilen zich achter hun "paraplu" met de woorden : uw dochter is volwassen. Er is me letterlijk gezegd dat ik geen moeder meer mag zijn voor mijn eigen dochter

Ik wil en kan niet opgeven, iemand advies? Heb heel veel behoefte aan praten en bevestiging want ze slaagt er telkens weer in me schuldgevoelens op te dringen.

een radeloze moeder (alhoewel ik me zo niet meer mag noemen)

[daantje]

Hallo mama's
Heeft het misschien zin om eens te proberen af te spreken? Mijn dochter is 15 en wij zijn nu reeds een jaar onderweg met de vernederingen eerst bij de Jeugdrechtbank (want wij werden natuurlijk als slechte ouders gezien), inmiddels vele sessies in het psychiatrisch ziekenhuis waar ze sinds oktober is opgenomen. Ook ik heb behoefte om te praten en begrip te voelen en krijgen. Je gaat er langzamerhand aan kapot en onderdoor. Ik woon in het Antwerpse. Zijn er nog mama's in de buurt die ook zin hebben om te praten tijdens een kop koffie>
Groet
Daantje

[myriam]

Ik wens iedereen heel veel sterkte, ik heb ook een dochter van 21 die het heel moeilijk heeft en het voor ons heel zwaar maakt. Wie graag contact neemt om wat te praten, ervaringen uit te wisselen, van harte welkom : [e-mail]
groetjes en misschien tot binnenkort

[Wat Nu?]

Elke derde donderdag van de maand is er al meer dan 18 jaar een bijeenkomst voorzien waarop iedereen welkom is.

[belgitude66]

radeloos!!!!
wij wonen in het zuiden van Frankrijk en ons dochter van 26 is zojuist door en psy gediagnostikeerd als Bordeline na een zelfmoordpoging.
We zijn zeer ongerust want na 2 dagen is ze ontslagen van het ziekenhuis (UZ Gent) zonder opvolging behalve en bezoek naar en psy binnen de 8 dagen. Ze leefd allen met haar zoontje en we zijn zeer ongerust. We zoeken sites, forums, blogs waar ze zich kan optrekken , met andere in dezelfde situatie dialogueren, uit haar permanente heroplevende problemen geraken ? Ze zie wel familieleden en vrinden, maar tot nu toe boord ze dieper en dieper.
Kan er iemand ons wegwijzen
met dank
willy

[laura]

ook voor mij zeer herkenbaar deze verhalen.
ben echt radeloos.
mijn dochter was tot een dik helf jaar geleden een normaal kind met normale puberale streken. in augustus van dit jaar begon ze onhandelbaar te worden, iedere dag erger en erger. wij snapten er niks van want zij was degene die na enige uitleg altijd wel bereid was tot compromissen.
nu maakte ze ons de grootste verwijten. verwijten die wij nergens konden plaatsen.
we hadden wel al gemerkt dat haar sms-gedrag de spuigaten uitliep, wel 10 smssen per minuut gingen en kwamen.
later bleek het antwoord in die gsm te zitten. ze bleek zwanger te zijn. wij wisten niet eens van het bestaan van een vriend. ze was 17 en half op dat moment en wij dachten toen dat haar gedrag te wijten was aan de bezorgdheid rond haar zwangerschap en aan het feit dat haar vriend algerijns was en ze het misschien thuis niet durfde zeggen.
nadat de brok was doorgeslikt hebben wij met haar gepraat en haar gevraagd wat zij met haar zwangerschap wilde doen. bleek dat zij het kind wilde houden en hij niet.
in alle talen hebben wij haar gerustgesteld dat wij voor het kind gingen zorgen en dat het ook wel welkom was, als zij maar gelukkig was.
niets hielp...niets....ze bleef onhandelbaar en werd steeds erger. ze beschuldigde haar broer van misbruik, haar vader van mishandeling en mij van verwaarlozing.
sta telkens aan de grond genageld als zij weer begint verwijten te maken....ze zijn zodanig erg dat het wel lijkt of ik zot ga worden in mijn hoofd.
ook ik durf met mijn rechterhand op mijn hart te beweren dat zij is grootgebracht in een liefdevol gezin mét normen én waarden...en toch.
op haar 18de is ze vertrokken. weg van huis bij haar vriend die ook nog bij zijn moeder inwoont. ze heeft klacht neergelegd tegen ons alle 3 thuis en ook tegen mijn 2 zussen en mijn moeder. ook zij hebben nl getracht met haar te spreken , te bellen om haar tot rede te brengen. ze heeft met heel de familie gebroken en dreigt nu een rechtzaak in te spannen.
ze heeft thuis duizende euros gestolen, heeft de grootste amok gemaakt, heeft ons zo enorm zwart gemaakt, heeft geslagen, gelogen en bedrogen, is over lijken gegaan om haar doel te bereiken. ze heeft mij zoveel schuldgevoelens aangepraat dat ikzelf dreig ten onder te gaan. ben echt radeloos!
vandaag moeten mijn man en mijn zoon naar de politie om hun verklaring te gaan afleggen.
het zijn verschrikkelijke maanden geweest. heb de strijd verloren, ze is weg.....ik mis haar enorm...ik hou van haar!

om deze redenen ben ik (en mijn zus) gaan zoeken op t internet. we denken aan borderline, ze stemt in zo veel overeen, al die verhalen kloppen, zo herkenbaar.

[Mum]

Hoi allemaal,

Ik herken dit ook heel goed! Heb zelf een dochter van 17 bij wie nu borderline is geconstateerd.
Voor ik verder wil gaan wil ik eerst weten of deze site nog actief is want ik zie dat sommige berichten dateren van 2007!!!

Kan iemand dat laten weten? Ik zou hier graag over verder praten en hopen dat we elkaar wat tot steun kunnen zijn.

Vele groetjes Anita

[Wat Nu?]

Deze pagina's zijn nog steeds actief...
en... borderline is pas van toepassing op 18 jaar.

[Anoniem]

Hallo

Ik ben een begeleidster van een jongen waarvan er heel wat kenmerken van het bodemloos syndroom herkenbaar zijn.
Dit jaar viel de begeleiding weg en zijn er op zijn nieuwe school grote problemen.

Hij wordt geschorst en de jongen moet een nieuwe school vinden.


Ik heb enkele vragen:

Hoe en waar hebben jullie de diagnose van jullie kunt laten vaststellen.
Wij zijn al eens naar een psychiater geweest maar die heeft de ouders verder niet geholpen.

Zijn er hulporganisaties die gespecialiseerd zijn in het bodemloos syndroom of die deze jongeren kunnen helpen in de schoolsituatie.

Waar heeft jullie dochter/zoon school gelopen. Volgenden zij het gewoon onderwijs of gingen jullie op zoek naar aangepast onderwijs?

Alvast bedankt
Wij zijn momenteel al 2 jaar op zoek naar hulp.

De ouders zouden eventueel ook contact willen opnemen met andere ouders. (Regio Maldegem-grens met Nederland)